İBN MELEK

Kaynaklarda İbn Melek (İbn Firişte, Firişteoğlu) lakabını niçin aldığı konusunda bilgi yoktur. Ancak İbn Battûta’nın 732’de (1332) Anadolu’ya yaptığı seyahat sırasında Birgi’de karşılaştığı Kadı İzzeddin Firişte’nin dindar ve fazilet sahibi olduğu için “Firişte” lakabıyla tanındığına dair verdiği mâlûmattan (Tuḥfetü’n-nüẓẓâr, I, 328) İbn Melek’in bu lakabı babasına nisbetle aldığı anlaşılmaktadır. Nitekim bazı eserlerinde babasının adı Abdülaziz, bazılarında ise Firişte olarak geçmektedir. İlmiyeye mensup bir aileden geldiği ve babasından ders aldığı bilinen (Mebâriḳu’l-ezhâr, I, 25) İbn Melek, Aydınoğulları’nın en güçlü zamanında Ege bölgesinin Birgi’den sonra ikinci ilim ve kültür merkezi olan Tire’de yaşadı ve yöneticilerden büyük saygı gördü. Seyyid Bey, İbn Melek’in aslen Türkistanlı ve kendisinin büyük dedelerinden olduğunu, babasının Aydınoğulları’nın daveti üzerine Anadolu’ya geldiğini kaydeder (Usûl-i Fıkıh, s. 55). Evliya Çelebi de onun Manisa’da Saruhan Medresesi’nde öğrenim gördüğünü ve orada halkın ziyaret ettiği bir hücresinin bulunduğunu söyler (Seyahatnâme, IX, 74).

İbn Melek, Aydınoğlu Mehmed Bey’in Tire’de yaptırdığı medresede uzun yıllar ders verdi ve bu sebeple medrese onun adıyla meşhur oldu. Ayrıca Mehmed Bey’in oğulları Îsâ Çelebi, Selim Çelebi ve Hızır Şah’a hocalık yaptı. Bazı kaynaklar, bizzat Aydınoğlu Mehmed Bey’e hocalık ettiğini kaydediyorsa da (Taşköprizâde, s. 45; Sicill-i Osmânî, III, 454) Mehmed Bey’in 734’te (1334) vefat ettiği göz önüne alınırsa bunun mümkün olmadığı anlaşılır.

İbn Melek’in vefat tarihi ihtilâflıdır. Bursalı Mehmed Tâhir, medresesinin bahçesinde kabrini ziyaret ettiğini ve mezar taşında ölüm tarihini 797 (1394) olarak gördüğünü kaydederse de bu kabir Seyyid Nizâmeddin adlı bir âlime aittir (Muhtar, İki Kur’an Sözlüğü, s. 16). Ancak burada bulunan ve Tire Belediyesi’nce üstüne türbe yaptırılan diğer kabirlerden birinin ona ait olması kuvvetle muhtemeldir. Bağdatlı İsmâil Paşa ölüm tarihini 801 (1399), Mehmed Süreyyâ ise 820 (1417) olarak vermektedir. Tire’de Necip Paşa Kütüphanesi’ndeki (nr. 200) müellif hattı Şerḥu Menâri’l-envâr 821 (1418) yılında yazıldığına göre İbn Melek’in bu tarihten sonra vefat etmiş olduğu anlaşılmaktadır.

Özellikle fıkıh, usûl-i fıkıh ve hadis ilimlerinde zamanının önde gelen isimlerinden biri olan İbn Melek, Timur’un Tire’ye gelişi sırasında yanında bulunan meşhur âlim Seyyid Şerîf el-Cürcânî ile görüşmüş, geniş bilgi ve kültürüyle büyük takdir ve hayranlık uyandırmıştır. İbn Melek Tire’de bir bedesten yaptırmış, çeşitli vakıflar kurmuştur. Onun Hurûfîliğe dair eserleriyle tanınan bir kardeşiyle (bk. FİRİŞTEOĞLU, Abdülmecid) yine İbn Melek lakabıyla anılan ve muhtelif eserleri bulunan Muhammed adında bir oğlu olduğu bilinmektedir.

Eserleri. İbn Melek değişik alanlarda çok sayıda eser kaleme almıştır. Özellikle Osmanlı medreselerinde ders kitabı olarak okutulan Menârü’l-envâr ve Meşâriḳu’l-envâr şerhleriyle Mecmaʿu’l-baḥreyn şerhinin Türkiye kütüphanelerinde çok sayıda yazma nüshası bulunmaktadır. Oğlu Muhammed de İbn Melek lakabı ile tanındığı için her ikisinin eserleri zaman zaman birbirine karıştırılmıştır.

1. Şerḥu Menâri’l-envâr. Ebü’l-Berekât en-Nesefî’nin fıkıh usulüne dair muhtasar eserinin şerhidir. Kitapta Hanefîler’in yanında Şâfiî ve Mâlikî usulcülerinin görüşlerine de yer verilmiş, zaman zaman Nesefî de tenkit edilmiştir. Defalarca basılmış olan şerh üzerine (İstanbul 1292, 1306, 1307, 1308, 1314, 1315, 1316, 1317, 1319), bazı baskılarının kenarında yer alan Şerefeddin Yahyâ b. Karaca er-Ruhâvî, Azmîzâde Mustafa Hâletî ve Radıyyüddin İbnü’l-Hanbelî hâşiyelerinden başka Kāsım b. Kutluboğa ve Koca Hüsam Amâsî de birer hâşiye yazmıştır (Keşfü’ẓ-ẓunûn, II, 1825).

2. Mebâriḳu’l-ezhâr fî şerḥi Meşâriḳı’l-envâr. Radıyyüddin es-Sâgānî’nin Meşâriḳu’l-envâri’n-nebeviyye adlı eserinin şerhidir. Buhârî ile Müslim’deki hadislerin senedleri ve tekrarları çıkarılmak suretiyle derlenen eser 2250 kadar hadis ihtiva etmektedir. Hadis izahlarının özlü şekilde yapıldığı ve fıkhî hükümlerin açıklanmasına daha çok ağırlık verildiği bu şerh birçok defa basılmıştır (İstanbul 1287, 1303, 1306, 1309, 1311, 1314, 1315, 1328, 1329; nşr. Eşref b. Abdülmaksûd, I-III, Beyrut 1415/1995). Şerh üzerinde Bergamalı İbrâhim’in Envârü’l-bevârıḳ fî tertîbi Şerḥi’l-Meşârıḳ adıyla bir tertip çalışması vardır (DİA, V, 496).

3. Şerḥu Mecmaʿi’l-baḥreyn. Hanefî fakihlerinden Muzafferüddin İbnü’s-Sââtî’nin fıkha dair eserinin şerhidir. Sonraki fıkıh kitaplarında çokça atıfta bulunulan eserin birçok yazma nüshası mevcuttur (meselâ Millet Ktp., Murad Molla, nr. 885, 886, 887, Feyzullah Efendi, nr. 809-814; Beyazıt Devlet Ktp., Bayezid, nr. 2006, 2097-2099, 2246-2248, 2334-2335, Veliyyüddin Efendi, nr. 1215-1217; Süleymaniye Ktp., Amcazâde Hüseyin Paşa, nr. 202, Cârullah Efendi, nr. 805, Damad İbrâhim, nr. 555-557, Ayasofya, nr. 1254-1258, Fâtih, nr. 1760-1766, Süleymaniye, nr. 272, 489-492). İbn Kutluboğa bu şerh üzerine bir hâşiye yazmıştır (Beyazıt Devlet Ktp., Bayezid, nr. 2492; Millet Ktp., Feyzullah Efendi, nr. 707-708; Süleymaniye Ktp., Şehid Ali Paşa, nr. 750; Râgıb Paşa Ktp., nr. 478).

4. Firişteoğlu Lugatı. En eski Arapça-Türkçe sözlüklerden biri olup Lugat-ı Firişteoğlu, Lugat-ı Firiştezâde ve Lugat-ı İbn Firişte gibi adlarla da anılır. Müellifin, torunu Abdurrahman için manzum olarak kaleme aldığı eser yirmi iki kıtadan meydana gelmekte ve büyük bir kısmında Kur’ân-ı Kerîm’de geçen 1528 Arapça kelimenin Türkçe karşılığı verilmektedir. Subha-i Sıbyân ve Tuhfe-i Vehbî gibi Arapça-Türkçe sözlüklere öncülük eden eser bazı âlimler tarafından şerhedilmiş veya alfabetik şekilde düzenlenmiştir (Muhtar, İki Kur’an Sözlüğü, s. 24-26; Elmalı, s. 56-61). Birçok yazma nüshası bulunan, ayrıca çeşitli baskıları yapılan Firişteoğlu Lugatı (İstanbul 1279, 1284, 1296; İstanbul, ts.), Cemal Muhtar tarafından Firişteoğlu Abdülmecid’in Lugat-ı Kānûn-ı İlâhî’si ile birlikte Latin harflerine çevrilerek neşredilmiştir (bk. bibl.).

5. Şerḥu’l-Viḳāye. Tâcüşşerîa’nın Hanefî mezhebinde “mütûn-i erbaa” diye anılan dört metinden biri olan eserinin en muteber şerhlerindendir. İbn Melek’in hayatının sonlarına doğru yazdığı eser onun ölümü üzerine kaybolunca oğlu Muhammed babasının müsveddelerinden faydalanıp bazı ilâvelerde bulunmak suretiyle eseri yeniden kaleme almıştır. Bu eserin (Süleymaniye Ktp., Murad Buhârî, nr. 118; Hasan Hüsnü Paşa, nr. 371; Serez, nr. 687; Fâtih, nr. 1892, 1893) ve İbn Melek’e ait eski şeklin (Süleymaniye Ktp., Turhan Vâlide Sultan, nr. 139; İsmihan Sultan, nr. 151; Şehid Ali Paşa, nr. 866) çeşitli yazma nüshaları günümüze ulaşmıştır.

6. Şerḥu Tuḥfeti’l-mülûk. Zeynüddin Muhammed b. Ebû Bekir er-Râzî’nin ibadetlere dair muhtasar eserinin şerhidir (Süleymaniye Ktp., Şehid Ali Paşa, nr. 796; İzmir, nr. 237; Esad Efendi, nr. 727; Reşid Efendi, nr. 201; Serez, nr. 959; Reîsülküttâb Mustafa Efendi, nr. 339).

7. Bedrü’l-vâʿiẓîn ve ẓuhrü’l-ʿâbidîn. Yirmi bölümden meydana gelen bir eser olup iman, kelime-i tevhid ve ibadetlerle ilgili konuları ihtiva etmektedir. Kâtib Çelebi’nin İbn Melek’e nisbet ettiği eserin (Keşfü’ẓ-ẓunûn, I, 231) müellif adı kaydedilmeyen çeşitli nüshaları bulunmaktadır (Süleymaniye Ktp., Bağdatlı Vehbi Efendi, nr. 2072; Yazma Bağışlar, nr. 474; Reşid Efendi, nr. 577; Tekelioğlu, nr. 443; İbrâhim Efendi, nr. 136).

İbn Melek’in oğlu Muhammed’in de üç aylar, bayramlar, âşûrâ ve cuma gününün faziletine dair Ẓuhrü’l-ʿâbidîn adlı bir eseri vardır (Süleymaniye Ktp., Reşid Efendi, nr. 537).

BİBLİYOGRAFYA

İbn Melek, Mebâriḳu’l-ezhâr (nşr. Eşref b. Abdülmaksûd), Beyrut 1415/1995, I, 25.

İbn Battûta, Tuḥfetü’n-nüẓẓâr, s. 328.

Sehâvî, eḍ-Ḍavʾü’l-lâmiʿ, IV, 329.

Taşköprizâde, eş-Şeḳāʾiḳ, s. 45-46.

Mecdî, Şekāik Tercümesi, s. 66-67.

Temîmî, eṭ-Ṭabaḳātü’s-seniyye, IV, 383.

Keşfü’ẓ-ẓunûn, I, 231, 374-375; II, 1601, 1689, 1825.

İbnü’l-İmâd, Şeẕerât, VII, 342.

Evliya Çelebi, Seyahatnâme, IX, 74, 166, 172.

Şevkânî, el-Bedrü’ṭ-ṭâliʿ, I, 374.

Leknevî, el-Fevâʾidü’l-behiyye, s. 107.

Sicill-i Osmânî, III, 454.

Hediyyetü’l-ʿârifîn, I, 617.

Osmanlı Müellifleri, I, 219-220.

M. Seyyid Bey, Usûl-i Fıkıh, İstanbul 1333, s. 55.

Serkîs, Muʿcem, I, 252-253.

Brockelmann, GAL Suppl., I, 614, 658; II, 263, 315.

Uzunçarşılı, İlmiye Teşkilâtı, s. 22, 28, 229.

Himmet Akın, Aydınoğulları Hakkında Bir Araştırma, Ankara 1973, s. 38, 97.

Abdullah Mustafa el-Merâgī, el-Fetḥu’l-mübîn fî ṭabaḳāti’l-uṣûliyyîn, Beyrut 1393/1974, III, 50.

Cemal Muhtar, Ferişteoğulları’nın Arapça Türkçe Lügatleri Üzerinde Araştırma (doktora tezi, 1981), AÜ İlâhiyat Fakültesi.

a.mlf., İki Kur’an Sözlüğü: Luğat-ı Ferişteoğlu ve Luğat-ı Kânûn-ı İlâhî, İstanbul 1993.

Ahmet Özel, Hanefi Fıkıh Âlimleri, Ankara 1990, s. 88.

Mehmet Şeker, “İbn Melek’in Hukukî Yönü ve Menâr Şerhi”, Türk Kültüründe Tire, Ankara 1994, s. 43-47.

Hüseyin Elmalı, “Ferişteoğlu Sözlüğü”, a.e., s. 53-61.

Mustafa Baktır, “Tireli İbn Melek ve İlmî Muhiti Hakkında Bazı Tesbitler”, a.e., s. 33-42.

a.mlf., “Tireli İbn Melek, Hayatı, Eserleri ve Menâr Şerhi”, Atatürk Üniversitesi İlâhiyat Fakültesi Dergisi, sy. 9, Erzurum 1991, s. 40-66; sy. 10 (1991), s. 51-58.

Hikmet Dizdaroğlu, “İbn Melek ve Sözlüğü”, TDl., VII/74 (1957), s. 83.

Kāmûsü’l-a‘lâm, IV, 3146.

Ömer Faruk Akün, “Firis̲h̲te-Og̲h̲lu”, EI² (İng.), II, 923-924.