HILÂTÎ

Hayatı hakkında yeterli bilgi yoktur. Bitlis’in bir ilçesi olan Ahlat’a (Arapça eserlerde Hılât) nisbetle Hılâtî diye anılmaktadır. Cemâleddin Mahmûd b. Ahmed el-Hasîrî’den fıkıh okudu ve Ṣaḥîḥ-i Müslim’i dinledi. Kureşî’nin Zebîdî, İbn Kutluboğa’nın İbnü’z-Zebîdî şeklinde kaydettiği bir âlimden de Ṣaḥîḥ-i Buḫârî’yi dinledi. Her iki kaynağın da adını belirtmediği bu âlim, Hanefî ve Hanbelî tabakat kitaplarında Zebîdî veya İbnü’z’-Zebîdî diye anılan ve çeşitli şehirlerde Ṣaḥîḥ-i Buḫârî’yi okuttuğu kaydedilen Ebû Abdullah Hüseyin b. Mübârek ez-Zebîdî (ö. 631/1234) olmalıdır. Her iki hocasının da Dımaşk, Halep ve Bağdat gibi ilim merkezlerinde bulunduğu göz önüne alınırsa Hılâtî’nin ilim tahsili için bu şehirlere gitmiş olduğu düşünülebilir. Kahire’de Süyûfiyye Medresesi’nde ders verdiği bilinen Hılâtî’nin talebelerinden sadece Mısır Hanefî kādılkudâtı Ahmed b. İbrâhim es-Serûcî’nin adı zikredilmektedir. Hılâtî Receb 652’de (Eylül 1254) vefat etti.

Eserleri. 1. Telḫîṣü’l-Câmiʿi’l-kebîr. Muhammed b. Hasan eş-Şeybânî’nin Hanefî mezhebinin ana kaynaklarından olan el-Câmiʿu’l-kebîr’inin muhtasarıdır. İstanbul kütüphanelerinde çok sayıda yazma nüshası bulunan (meselâ bk. Süleymaniye Ktp., Fâtih, nr. 1552; Hasan Hüsnü Paşa, nr. 513; Esad Efendi, nr. 584; Lâleli, nr. 841; Ayasofya, nr. 1073; Yenicami, nr. 378) eserin birçok şerhi yapılmıştır. Günümüze ulaşan önemli şerhleri arasında İbn Balabân’ın Tuḥfetü’l-ḥarîṣ fî şerḥi’t-Telḫîṣ, Mes‘ûd b. Muhammed el-Gucdüvânî’nin et-Tenvîr şerḥu Telḫîṣi’l-Câmiʿi’l-kebîr, Bâbertî’nin Şerḥu Telḫîṣi’l-Câmiʿi’l-kebîr adlı eserleriyle Sa‘deddin et-Teftâzânî ve Molla Fenârî’nin şerhleri zikredilebilir. Telḫîṣ’in bir kısmı Mevkūfâtî Mehmed Efendi tarafından Türkçe’ye çevrilerek şerhedilmiştir. Bu eserin bir nüshası Tercüme-i Telhîsü’l-Câmii’l-kebîr adıyla Süleymaniye Kütüphanesi’nde kayıtlıdır (Şehid Ali Paşa, nr. 719). Mevkūfâtî tercümeye yazdığı mukaddimede eserin çok muhtasar olduğunu, bu sebeple bazı yerleri anlamakta güçlük çektiğini belirtmektedir (bk. vr. 2^a).

2. Maḳṣadü’l-Müsned. Ebû Hanîfe’nin el-Müsned adlı eserinin muhtasarı olup Dârü’l-kütübi’l-Mısriyye’de bir nüshası bulunmaktadır (Hadis, nr. 440/2; bu eserlerin yazma nüshaları için bk. Brockelmann, GAL, I, 178-179, 475; Suppl., I, 286, 290, 655; Sezgin, I, 416, 426-427).

Kaynaklarda Hılâtî’nin Taʿlîḳ ʿalâ Ṣaḥîḥi Müslim adlı bir eserinden de söz edilmektedir.

BİBLİYOGRAFYA

Hılâtî, Tercüme-i Telhîsü’l-Câmii’l-kebîr (trc. Mevkūfâtî Mehmed Efendi), Süleymaniye Ktp., Şehid Ali Paşa, nr. 719, vr. 2^a.

Kureşî, el-Cevâhirü’l-muḍıyye, II, 123-124; III, 180-181.

İbn Receb, eẕ-Ẕeyl ʿalâ Ṭabaḳāti’l-Ḥanâbile, Beyrut, ts. (Dârü’l-ma‘rife), II, 188-189.

İbn Tağrîberdî, ed-Delîlü’ş-şâfî ʿale’l-Menheli’ṣ-ṣâfî (nşr. Fehîm Muhammed Şeltût), Kahire, ts. (Mektebetü’l-Hâncî), II, 630.

İbn Kutluboğa, Tâcü’t-terâcim, s. 62-63.

Keşfü’ẓ-ẓunûn, I, 472-473, 558, 569; II, 1681.

Leknevî, el-Fevâʾidü’l-behiyye, s. 13, 172-173.

Brockelmann, GAL, I, 178-179, 475; Suppl., I, 286, 290, 655.

Hediyyetü’l-ʿârifîn, II, 125.

Ziriklî, el-Aʿlâm, VII, 51.

Kehhâle, Muʿcemü’l-müʾellifîn, X, 118.

Sezgin, GAS, I, 416, 426-427.

Ahmet Özel, Hanefi Fıkıh Âlimleri, Ankara 1990, s. 66.

Kāmûsü’l-a‘lâm, III, 2052.