HİND b. EBÛ HÂLE

Babası, Hz. Hatice’nin ilk kocası olan Ebû Hâle Hind b. Zürâre et-Temîmî’dir. Ebû Hâle’nin adı hususunda ihtilâf edilmiş, Nebbâş, Zürâre yahut Mâlik olduğu da söylenmiştir. Resûl-i Ekrem’in terbiyesi altında yetişen Hind genç yaşta müslüman olmuş, Medine’ye hicret etmiş, Bedir ve bir rivayete göre Uhud gazvelerine katılmıştır. Hind b. Ebû Hâle’nin Resûl-i Ekrem’den sonra ilk üç halife devrindeki hayatına dair bilgi bulunmamakla beraber Hz. Ali döneminde onun yakınında yer aldığı ve Cemel Vak‘ası’nda şehid düştüğü anlaşılmaktadır. Kendisiyle aynı adı taşıyan oğlu Hind’in ise Mus‘ab b. Zübeyr’in yanında Muhtâr es-Sekafî’ye karşı yapılan savaşta (67/687) veya Basra’da vebadan öldüğü, halkın kendi cenazelerini unutup Hind’in cenazesinde toplandığı, onun ölümüyle Hind b. Ebû Hâle’nin neslinin tükendiği söylenmektedir.

Hind b. Ebû Hâle’nin çok güzel konuştuğu bilinmekte olup onun adını unutulmaz kılan olay, Hz. Hasan’ın ona dedesini sorması üzerine Resûl-i Ekrem’in şemâilini çok güzel bir şekilde anlatmasıdır (Tirmizî, s. 49-52; Abdülhay el-Kettânî, III, 240-241).

BİBLİYOGRAFYA

Zübeyr b. Bekkâr, Aḫbârü’l-muvaffaḳıyyât (nşr. Sâmî Mekkî el-Ânî), Beyrut 1416/1996, s. 293-298.

İbn Kuteybe, el-Maʿârif (Ukkâşe), s. 133.

Tirmizî, eş-Şemâʾilü’n-nebeviyye (nşr. Fevvâz Ahmed Zemerlî), Beyrut 1417/1996, s. 49-52.

Belâzürî, Ensâb, I, 386-390.

İbn Abdülber, el-İstîʿâb, III, 600-603.

İbnü’l-Esîr, Üsdü’l-ġābe (Bennâ), V, 308, 417-419.

İbn Hacer, el-İṣâbe (Bicâvî), VI, 557-558.

İbn Kesîr, Şemâʾilü’r-Resûl, Kahire 1386/1967, s. 18, 50-54.

Mehmed Râif Efendi, Muhtasar Şemâil-i Şerîf Tercümesi, İstanbul 1304, s. 14-22.

Abdülhay el-Kettânî, et-Terâtîbü’l-idâriyye (Özel), III, 239-241.