FEZA‘

“Korkmak, dehşete düşmek” anlamında masdar olan feza‘ kelimesi, isim olarak “korkunç bir nesne veya olayın insan kalbinde doğurduğu nefret hali, şiddetli korku” mânasına gelir. Bundan dolayı kelime Allah’a karşı duyulan hürmet ve ta‘zim (haşyet) için kullanılmaz (Râgıb el-İsfahânî, el-Müfredât, “fzʿa” md.; Kāmus Tercümesi, III, 357). Çünkü dehşet korkulan şeyden uzaklaşmayı, haşyet ise Allah’a yaklaşmayı gerektirir.

Kur’ân-ı Kerîm’de altı âyette geçen feza‘ kavramı (bk. M. F. Abdülbâkī, el-Muʿcem, “fzʿa” md.) üç yerde kıyameti tasvir etmektedir. İnkârcıların dehşete düşmelerini, yenilgilerini ve başka hiçbir çarelerinin kalmadığını anladıkları zaman iman etmelerinin fayda vermeyeceğini ifade eden Sebe’ sûresindeki âyetler ise (34/51-54) bazı müfessirler tarafından Bedir Gazvesi’ni veya âhir zamanda meydana gelecek büyük yenilgiyi tasvir ettiği şeklinde yorumlanırken bazıları bu âyetlerin inkârcıların âhiretteki durumunu dile getirdiğini kabul etmişlerdir (Taberî, XXII, 72-76; Kurtubî, XIV, 314-318).

İslâm dininin temel hükümleri içinde önemli bir yer tutan ve insandaki sorumluluk duygusunun esasını oluşturan âhiret hayatı İslâm literatüründe çeşitli isimlerle anılmıştır. Gazzâlî’nin de belirttiği gibi (İḥyâʾ, IV, 516-517) âhiret hayatının bir kısmı üzücü, bir kısmı sevindirici olan muhtelif merhalelerine göre insanların yaşayacakları ruhî haller birçok farklı terim veya tabirle ifade edilmiştir. Bunlardan birini oluşturan feza‘ kavramının yer aldığı âyetlerin incelenmesinden anlaşıldığına göre bu kelime daha çok kıyametin kopmasının ve hesap görülmeden önceki bilinmezliğin doğurduğu dehşeti dile getirmektedir. O gün korku ve dehşet, Allah’ın âyetlerini incelemeden, anlayıp kavramadan onları yalanlayan, ayrıca putlara, yaratılmışlara tapmak gibi insan haysiyet ve şerefiyle asla bağdaşmayan günahları işleyen kimseler içindir. İmanları ve faydalı işleri sayesinde güzel bir âkıbete mazhar olanlar ise bu “en büyük dehşet”ten (el-fezau’l-ekber) etkilenmeyeceklerdir. Onların etrafını melekler saracak ve dünyada kendilerine vaad edilen mutlu hayatın başladığını müjdeleyeceklerdir (bk. el-Enbiyâ 21/98-103).

Bütün İslâm âlimleri Allah’ın rahmetinin gazabından çok fazla olduğunu ve her şeyi kuşattığını tereddütsüz kabul ederler. Ancak bu merhamet, gerçek adaletin tecellisine ve suçluların cezalandırılması ilkesine engel teşkil etmez. Başlangıçta ilâhî nefha ile hayat verilen, en güzel şekle büründürülen ve birçok yaratıktan üstün kılınan insan, dünya hayatında sahip olduğu imkânlardan faydalanarak ebedî mutluluğa hazırlanmakla mükelleftir. Bunu gerçekleştirme zahmetine katlanmayıp bütün imkânlarını geçici dünya zevklerine harcayanlar âhirette bu davranışlarının acı âkıbetine katlanacaklardır. Kıyametin dehşetini dile getiren âyetlerin yanında Allah’ı dost edinenlerin (evliyâullah, bk. Yûnus 10/62-64) karşılaşacakları fevkalâde iyi muameleleri tasvir eden âyetlerin sayısı da oldukça fazladır. Meselâ Fussılet sûresinde Allah dostlarının, O’nu yegâne rab tanıyıp istikametten ayrılmayan kimseler olduğu ifade edildikten sonra âhiret hayatında onların etrafını meleklerin saracağı ve kendilerine şöyle hitap edecekleri haber verilir: “Korkmayın, üzülmeyin. Size vaad edilen cennetle artık sevinin. Biz dünya hayatında da âhirette de sizin dostlarınızız. Gafûr ve rahîm olan Allah’ın ikramı olarak orada sizin için canınızın çektiği her şey var; istediğiniz her şeyi orada bulacaksınız” (41/30-32).

Hz. Peygamber’den rivayet edilen hadislerde de İslâm ülkesinin savunulması görevini yapanların veya bu yolda şehid olanların kıyametin dehşetinden emin olacakları ifade edilmektedir (Müsned, II, 404; İbn Mâce, “Cihâd”, 7, 16; Tirmizî, “Feżâʾilü’l-cihâd”, 25).

BİBLİYOGRAFYA

Râgıb el-İsfahânî, el-Müfredât, “fzʿa” md.

Lisânü’l-ʿArab, “fzʿa” md.

Kāmus Tercümesi, III, 357.

M. F. Abdülbâkī, el-Muʿcem, “fzʿa” md.

Müsned, II, 404.

İbn Mâce, “Cihâd”, 7, 16.

Tirmizî, “Feżâʾilü’l-cihâd”, 25.

Taberî, Câmiʿu’l-beyân (Bulak), XXII, 72-76.

Gazzâlî, İḥyâʾ, IV, 516-517.

Kurtubî, el-Câmiʿ, XIV, 314-318.