CESSÂS

İran’ın eski yerleşim merkezlerinden Rey’de doğdu (305/917). Bu sebeple Râzî nisbesiyle, mesleğinden dolayı da Cessâs (kireççi) lakabıyla anılır. Yirmi yaşlarında iken Bağdat’a gidip devrin en büyük Hanefî fakihi Ebü’l-Hasan el-Kerhî’nin derslerine devam etti ve onun önde gelen talebelerinden oldu. Kerhî’den başka Abdülbâkī b. Kāni‘, Hâkim en-Nîsâbûrî, Ebû Ali el-Fârisî, Süleyman b. Ahmed et-Taberânî gibi tanınmış âlimlerden de ders aldı. Bağdat’ta görülen kıtlık üzerine bir ara Ahvaz’a giden Cessâs bir süre sonra tekrar Bağdat’a döndü. Ardından hocası Kerhî’nin de tavsiyesi üzerine Hâkim en-Nîsâbûrî ile birlikte Nîşâbur’a giderek ondan hadis tahsil etti. Kerhî’nin vefatından sonra tekrar Bağdat’a döndü (344/955) ve onun yerine ders vermeye başladı. Ebû Bekir Muhammed b. Mûsâ el-Hârizmî, Ebû Abdullah Muhammed b. Yahyâ el-Cürcânî, Ebû Ca‘fer Muhammed b. Ahmed en-Nesefî, Ebü’l-Hüseyin Muhammed b. Ahmed ez-Za‘ferânî, Muhammed b. Ahmed el-Vâsıtî, Ebû Ca‘fer el-Üsrûşenî başta olmak üzere birçok talebe yetiştirdi. Zamanında Bağdat’ta en büyük Hanefî âlimi kabul edilen Cessâs 7 Zilhicce 370’te (13 Haziran 981) burada vefat etti.

Hanefî fıkıh âlimlerini ilmî açıdan yedi tabakaya ayıran tasnifte Cessâs’a dördüncü tabaka olan ashâbü’t-tahrîc içinde yer verilmişse de bu husus tenkit edilmiş ve onun üçüncü tabakada (meselede müctehid), hatta ikinci tabakada (mezhepte müctehid) yer alması gerektiği ileri sürülmüştür. Eserlerinde Hanefî mezhebine ait görüşleri savunurken zaman zaman taassup gösterdiği söylenebilir. Özellikle İmam Şâfiî’yi sık sık tenkit etmesi, bu mezhep sahiplerinin karşı tenkitlerine sebep olmuştur. Kuvvetli bir muhakemeye ve üstün bir ikna kabiliyetine sahip olan Cessâs, ileri sürdüğü görüşler arasında delillere dayalı tercihler yapmakta, sonradan çıkan meseleler hakkında da mezhebin usulüne göre görüş belirtmektedir. Yer yer Hanefî mezhebine, hatta İslâm hukukçularının çoğunluğuna aykırı görüşler öne sürdüğü de görülmektedir. Meselâ En‘âm sûresinin 103. âyetini tefsir ederken Allah’ın âhirette de görülemeyeceğini söyler ve görüşüne uymayan âyet ve hadisleri te’vil eder (Aḥkâmü’l-Ḳurʾân, III, 4-5). Ona göre sihrin hakikati yoktur, sihir bir göz boyama ve aldatmacadan ibarettir. Hz. Peygamber’e büyü yapıldığına dair haberler uydurmadır (a.g.e., I, 49). Bu görüşlerinden dolayı Mu‘tezile mezhebinden olduğu ileri sürülmüşse de bu doğru değildir. Mu‘tezile âlimlerine dair tabakat kitaplarında kendisine yer verilmesi, mezhep mensuplarının sayılarını çoğaltma ve mezhebin ilmî değerini artırma gayretlerinin neticesi olarak açıklanabilir.

Özel hayatında sadelikten ayrılmayan, her türlü günahtan titizlikle sakınan Cessâs devlet hizmetinden uzak durmuş, kendisine iki defa teklif edilen başkadılık görevini kabul etmemiştir. Tefsirinde “emir bi’l-ma‘rûf nehiy ani’l-münker” konusuna sık sık yer vererek devlet adamlarına karşı bu görevin ihmal edilişinin İslâm âleminde açtığı yaralara dikkat çeker. Dinden sapmalar gösterdiklerini, iktidarlarının devamı uğruna büyük zulüm ve haksızlıklar yaptıklarını belirttiği Emevî halifelerine, özellikle de Yezîd, Abdülmelik, Velîd ve Hişâm’a ağır ithamlarda bulunurken Ömer b. Abdülazîz’i bunlardan istisna eder. Muâviye’ye karşı da yer yer memnuniyetsizliğini hissettirmeye çalışır (a.g.e., III, 246, 329, 400).

Eserleri. 1. Aḥkâmü’l-Ḳurʾân. Ahkâm âyetlerinin tefsiridir. Hanefîler arasında çok rağbet gören ve birçok yazma nüshası bulunan kitap, ilk olarak bir heyet tarafından üç cilt halinde neşredilmiştir (İstanbul 1335-1338). Eseri ayrıca Muhammed Sâdık Kamhâvî de beş cilt halinde yayımlamıştır (Kahire, ts.; Beyrut 1405/1985).

2. Uṣûlü’l-fıḳh. En eski usûl-i fıkıh kitaplarındandır. Aḥkâmü’l-Ḳurʾân’a mukaddime olarak yazılan eserde usûl-i fıkıh konularının tamamına yer verilmiştir. Kitap Uceyl Câsim en-Neşemî tarafından tenkitli olarak neşredilmeye başlanmıştır (I-III, Küveyt 1405-1408/1985-1988).

3. Muḫtaṣaru İḫtilâfi’l-fuḳahâʾ. Tahâvî’nin İḫtilâfü’l-fuḳahâʾ adlı eserinin muhtasarıdır (yazma nüshaları için bk. Güngör, s. 40). Pakistanlı araştırmacı Muhammed Sagīr Hasan el-Ma‘sûmî, kitabın Dârü’l-kütübi’l-Mısriyye’de bulunan II. cildinin bir bölümünü Tahâvî’nin eseri olarak neşretmişse de yine Pakistanlı âlimlerden Saîdullah ve Muhammed Yûsuf el-Benûrî, yayımlanan eserin Cessâs’a ait muhtasar olduğunu tesbit etmişlerdir. Masûmî’nin neşrettiği bölüm Muḫtaṣaru İḫtilâfi’l-fuḳahâʾnın Süleymaniye Kütüphanesi’ndeki nüshalarıyla karşılaştırıldığında görülen benzerlik de Saîdullah ile Benûrî’nin kanaatini desteklemektedir.

4. Şerḥu Muḫtaṣari’ṭ-Ṭaḥâvî. Tahâvî’nin Muḫtaṣar’ının önemli şerhlerinden biridir.

5. Şerḥu Edebi’l-ḳāḍî. Hassâf’ın eserine yapılmış bir şerhtir.

6. Şerḥu Câmiʿi’l-kebîr. Muhammed b. Hasan eş-Şeybânî’nin el-Câmiʿu’l-kebîr’inin şerhidir (son üç kitabın yazma nüshaları için bk. Brockelmann, GAL, I, 178, 181; Sezgin, I, 424, 437, 441; Güngör, s. 37, 39, 42).

Bunlardan başka kaynaklarda Cessâs’ın Şerḥu’l-Câmiʿi’ṣ-ṣaġīr, Şerḥu Muḫtaṣari’l-Kerḫî, Şerḥu’l-esmâʾi’l-ḥüsnâ, Şerḥu’l-Menâsik li-Muḥammed b. Ḥasan eş-Şeybânî, Cevâbâtü’l-mesâʾil adlı eserlerinden de söz edilmektedir.

BİBLİYOGRAFYA

Cessâs, Aḥkâmü’l-Ḳurʾân, I, 4-5, 49, 69-71; II, 8, 34; III, 4-5, 246, 329, 400.

a.mlf., Uṣûlü’l-fıḳh (nşr. Uceyl Câsim en-Neşemî), Küveyt 1405/1985, I, 5-22.

İbnü’n-Nedîm, el-Fihrist (Flügel), s. 208.

Hatîb, Târîḫu Baġdâd, IV, 314-315.

Şîrâzî, Ṭabaḳātü’l-fuḳahâʾ, Bağdad 1356, s. 122.

İbnü’l-Cevzî, el-Muntaẓam, VII, 105-106.

Zehebî, Aʿlâmü’n-nübelâʾ, XVI, 340-341.

a.mlf., Teẕkiretü’l-ḥuffâẓ, III, 959.

Kureşî, el-Cevâhirü’l-muḍıyye, Haydarâbâd 1332, I, 84-85; II, 239.

İbrâhim el-Mısrî, Naẓmü’l-cümân fî ṭabaḳāti aṣḥâbi’n-Nuʿmân, TSMK, III. Ahmed, nr. 2832, vr. 93^a-94^b.

İbnü’l-Murtazâ, Ṭabaḳātü’l-Muʿtezile, s. 118, 130.

Aynî, ʿİḳdü’l-cümân, TSMK, III. Ahmed, nr. 2911, vr. 93^a-94^b.

İbn Tağrîberdî, en-Nücûmü’z-zâhire, Kahire 1352/1933, IV, 138.

İbn Kutluboğa, Tâcü’t-terâcim, s. 6.

İbn Kemal, Ṭabakātü’l-Ḥanefiyye, Süleymaniye Ktp., Ayasofya, nr. 4820, vr. 84^a-b.

Dâvûdî, Ṭabaḳātü’l-müfessirîn, s. 55.

Süleyman el-Kefevî, Kitâbü Aʿlâmi’l-aḫyâr, TSMK, III. Ahmed, nr. 2949, vr. 175^a-176^b.

Taşköprizâde, Ṭabaḳātü’l-fuḳahâʾ (nşr. Ahmed Neyle), Musul 1380/1961, s. 66-67.

Gazzî, eṭ-Ṭabaḳātü’s-seniyye fî terâcimi’l-Ḥanefiyye (nşr. Abdülfettâh Muhammed el-Hulv), Kahire 1390/1970, I, 477-480.

Keşfü’ẓ-ẓunûn, I, 32, 46, 111, 562, 568, 609; II, 1032, 1627, 1628, 1635.

Leknevî, el-Fevâʾidü’l-behiyye, s. 27-28.

Brockelmann, GAL, I, 178, 181, 204; Suppl., I, 335.

Sezgin, GAS, I, 424, 437, 441, 444-445.

Mustafa el-Merâgī, el-Fetḥu’l-mübîn fî ṭabaḳāti’l-uṣûliyyîn, [baskı yeri yok] 1366/1947, s. 203-205.

M. Zâhid Kevserî, Maḳālât, Kahire 1372, s. 254.

M. Hüseyin ez-Zehebî, et-Tefsîr ve’l-müfessirûn, Kahire 1381/1961-62, III, 104-109.

Ahmed Emîn, Ẓuhrü’l-İslâm, Kahire 1966, I, 223.

Mennâ‘ el-Kattân, Mebâḥis̱ fî ʿulûmi’l-Ḳurʾân, Beyrut 1393/1973, s. 377-378.

Mevlüt Güngör, Cassâs ve Ahkâmu’l-Kur’an’ı, Ankara 1989, s. 7-49.

Saeedullah, “Life and Works of Abū Bakr al-Rāzī al-Jassās”, IS, XVI/2 (1977), s. 131-141.

O. Spies, “al-D̲j̲aṣṣāṣ”, EI² (İng.), II, 486.