Birine “dârü’l-hilâfeti’l-aliyye”, ötekine de “dârü’l-hilâfeti’s-seniyye” denilen bu iki sikkeye halk arasında “surre altını” adı verildiği gibi “Kâbe altını” da denilmekteydi. Ağırlık ve ayar bakımından atîk adlî altınları derecesindedir. Bu altınların tam, yarım ve çeyrekleri vardı.
BİBLİYOGRAFYA
İsmail Galib, Takvîm-i Meskûkât-ı Osmâniyye, İstanbul 1307, s. 372-373.
Süleyman Sûdî, Usûl-i Meskûkât-ı Osmâniyye ve Ecnebiyye, İstanbul 1311, s. 73-74.
Hasan Ferîd, Nakd ve İ‘tibâr-ı Mâlî, İstanbul 1330 r./1333, I, 209.
Nuri Pere, Osmanlılarda Mâdenî Paralar, İstanbul 1968, s. 241, 245.
Cüneyt Ölçer, Sultan Mahmud II Zamanında Darp Edilen Osmanlı Madeni Paraları, İstanbul 1970, s. 27.
Artuk, İslâmî Sikkeler Kataloğu, II, 678-679.
Bu madde TDV İslâm Ansiklopedisi’nin 1993 yılında İstanbul’da basılan 8. cildinde, 539 numaralı sayfada yer almıştır.