| Tez Künye | Durumu | ||
| Fundamentals of authority and legitimacy in the 16th century ottoman siyasetnamas / On altıncı asır Osmanlı siyasetnamelerinde otorite ve meşruiyetin temelleri Yazar:TAHİR YILDIZ Danışman: PROF. DR. AYTAÇ YILDIZ Yer Bilgisi: Ankara Yıldırım Beyazıt Üniversitesi / Sosyal Bilimler Enstitüsü / Siyaset Bilimi ve Kamu Yönetimi Ana Bilim Dalı / Siyaset Bilimi ve Kamu Yönetimi Bilim Dalı Konu:Siyasal Bilimler = Political Science ; Tarih = History Dizin: | Onaylandı Yüksek Lisans İngilizce 2021 78 s. | ||
| Kanuni Sultan Süleyman dönemi, Osmanlıların altı asra uzanan “hanedan egemenliğini” patrimonyal sistem içerisinde zirveye taşıdıkları dönem olarak bilinir ve çözülme dönemi müelliflerince ideal dönem olarak tanımlanır. Bu çalışma Osmanlı iktidarı açısından oldukça karmaşık ilişkileri ve gelişmeleri barındıran Kanuni döneminde, iktidarın hangi meşruiyet kanalları ile kendisini hem dünyevi hem de dini açıdan “meşru” olarak takdim ettiği ve kamusal imajını nasıl şekillendirdiği üzerine odaklanmaktadır. Çalışmanın temel amacı Kanuni Sultan Süleyman döneminde iktidarın başvurduğu meşruiyet yollarını aydınlatabilmektir. Söz konusu meşruiyet kaynakları, Osmanlı devlet aklının nasıl işlediğini, Osmanlıların “çifte hakimiyete” eriştiklerine, bu dönemde kendilerini hem dünyevi hem de dini bir otorite olarak nasıl sunduklarına ve Osmanlı siyasal zihniyetinde hangi dini, ideolojik ve kültürel kaynakların ağır bastığına dair ipuçları sağlamaktadır. Çalışmanın kapsamı Süleyman dönemi ile sınırlı olup, bu döneme dair çalışmalardan azami derecede istifade edilmiş ve bu çalışmalar eşliğinde Osmanlı’da meşruiyetin dinamiklerini saptamaya yönelik olarak Amâsi’nin Tuhfetü’l-Ümera ve Minhatü’l-Vüzera adlı eseri, Kınalızade’nin Ahlak-ı Alai’si, İbn-i Firuz’un Gurretü’l-Beyzâ adlı eseri, Lütfi Paşa’nın Asafname’si, Taşköprizade’nin Risale fî Beyâni Esrâri’l-Hilafeti’l-İnsaniyye ve’s-Saltanati’l-Ma’neviyye adlı eseri gibi bu dönemde kaleme alınan siyasetnameler incelenmiştir. Bu döneme dair Halil İnalcık, Norman Itzkowitz, A. D. Alderson, Cornell Fleischer, Colin Imber, Gülru Necipoğlu ve Suraiya Faroqhi gibi tarihçilerin analizleri, yaklaşımları ve yürüttükleri çalışmalar; dönemde egemen olan sosyo-kültürel ortamı, siyasi zihniyeti ve koşulları zihnimizde yeniden tahayyül etmeye ve bu doğrultuda çalışmamızı şekillendirmeye yaradı. Üstelik sundukları farklı yaklaşımlar ve ele aldıkları farklı konular meşruiyet problemini daha iyi anlamamız için olanak sağladı. | |||
| The period of Kanuni is known as the period in which the Ottomans carried dynastic rule to the top within the patrimonial system, and the dissolution period authors define this period as the ideal period. This study focuses on how the government presented itself as “legitimate” in terms of both worldly and religious aspects and how it shaped its public image in the period of Kanuni, which contained highly complex relations and developments in terms of the Ottoman power. The main purpose of the study is to enlighten the ways of legitimacy applied by the power in the period of Suleiman the Magnificent. The sources of legitimacy in question give a clue to how the Ottoman raison d’etat operated, how the Ottomans presented themselves as both an worldly and religious authority in this period when they reached “double sovereignty,” and what religious, ideological, and cultural resources predominated in the Ottoman political mentality and what’s the operational motivations of the power. The scope of the study is limited to the Süleiman period, and the studies related to this period have been benefited to the maximum. In addition, in order to determine the dynamics of legitimacy in the Ottoman Empire siyasatnames which belong to this era, such as Amâsi’s work titled Tuhfetü’l-Ümera ve Minhatü’l-Vüzera, Kınalızade’s work named Ahlak-ı Ali, İbn-i Firuz’s work named Gurretü’l-Beyza, Lütfi Pasha’s work titled Asafname, Taşköprizade’s work titled Risale fî Beyâni esrâri’l-hilafeti’l-insaniyye ve’s-saltanati’l-ma’neviyye, were examined. The analyzes, approaches, and works of historians such as Halil İnalcık, Norman Itzkowitz, A. D. Alderson, Cornell Fleischer, Colin Imber, Gülru Necipoğlu, and Suraiya Faroqhi regarding this period depicted the socio-cultural environment and political mentality that dominated this period, shaped our work accordingly. Moreover, the different approaches they presented and the different issues they dealt with provided us with a better understanding of the legitimacy problem. | |||