| Tez Künye | Durumu | ||
| The beggary in Ottoman Istanbul: A transformation from legitimacy to exclusion (1834-1908) / Osmanlı İstanbul’unda dilencilik: Meşruluktan haricileşmeye dönüşüm (1834-1908) Yazar:YAĞMUR YURTSEVER Danışman: DOÇ. DR. SELÇUK AKŞİN SOMEL Yer Bilgisi: Sabancı Üniversitesi / Sosyal Bilimler Enstitüsü / Tarih Ana Bilim Dalı / Tarih Bilim Dalı Konu:Tarih = History Dizin:Derviş = Derviş ; Dilenciler = Beggars ; Dilencilik = Beggary ; Osmanlı Devleti = Ottoman State ; Osmanlı Dönemi = Ottoman Period ; İstanbul = Istanbul | Onaylandı Yüksek Lisans İngilizce 2021 92 s. | ||
| Çalışma, İslam’ın dilenciliğe bakış açısı ve dini sebepler ile dilenen derviş grupları hakkında bilgi vererek bu grupları İstanbul dilenci anlatıları içinde yeniden değerlendirmeye, derviş ve dilenci kavramları arasındaki ilişkiyi çözümlemeye çalışır. Ayrıca, İstanbul’da dilencilerin kimlerden oluştuğunu, devlet ve toplum gözündeki yerlerini ve konumlarındaki değişimi irdeler. Bir esnaf grubu olarak kabul edilen ve devletin gözünde meşru olan dilencilik uğraşı on dokuzuncu yüzyıla gelindiğinde devletin ve toplumun gözünde ortadan kaldırılması gereken bir problem halini almıştır. Bu değişimin nasıl ve neden gerçekleştiğini açıklamak çalışmanın temel amacını oluşturur. Modernleşme ve endüstrileşme ile birlikte dilencilerin potansiyel işgücü olarak görülmeye başlandığı, değişen ahlak ve çalışma anlayışı ile devletin ve elitlerin dilencilere olan bakış açısının değiştiği görülmüş ve bu durum devlet politikalarında belirleyici bir unsur oluşturmuştur. Dilencilerin şehrin güvenliği ve ilerlemesi karşısında bir engel olarak görülmesi dilenci ile serseri tanımlarını birbirine yaklaştırmıştır. Derviş ve dilenci arasındaki ilişki denklemine serseri tanımı da eklenmiştir. Şehrin güvenliği ve şehir yoksullarına yardım için devlet tarafından çeşitli düzenlemeler yapılmıştır. II. Abdülhamid dönemine gelindiğinde ise doğrudan dilencilere yönelik düzenlemeler ve kurumlar oluşturulmuştur. Bu uygulamalar İslam’ın ve modernleşmenin sentezi ile yeni bir hal almıştır. | |||
| Through providing information on Islam’s perspectives on begging and dervish groups that beg for a religious purpose, the study tries to reevaluate these groups in Istanbul beggar narratives and to analyze the relationship between the concepts of the dervish and the beggar. In addition, it examines whom the beggars consist of in Istanbul, their place in the eyes of the state and society, and the change in their positions over time. Begging, which was accepted as a guild and considered legitimate in the eyes of the state, became a problem that needed to be eliminated in the eyes of the state and society in the nineteenth century. Explaining how and why this change occurred is the main purpose of the study. In the era of modernization and industrialization, the beggars began to be seen as a potential workforce. The change in the general public understanding of morality and the concept of working changed the perspective of the state and elites towards beggars, which became a determining factor in state policies. Seeing beggars as an obstacle to the safety of the city and progress brought the definitions of the beggar and the vagrant closer together. The definition of the vagrant was added to the equation of the relationship between the dervish and the beggar. Various implementations were made by the state for the safety of the city and for helping the urban poor. In the period of Abdulhamid II, regulations and institutions were formed that were directly aimed at beggars. These practices took a new form with the synthesis of Islam and modernization. | |||