Günce II / II.cilt (Henri-Frederic Amiel)

Günce II / II.cilt Henri-Frederic Amiel MOR YAYINLARI
“En ağır yük yaşamadan varolmaktır. Yalnızca benim için istenmesi gereken her şey beni bunaltıyor. Giysilerime,paralarıma, çıkarlarıma özen göstermek, geleceğimi ve hatta şimdimi ayarlamak, evimi süslemek, tatillerim için planlar yapmak, bunların hepsi akılcı olmasına rağmen bana usanç verici görünüyor; bu faydalı olması nedeniyle bana neredeyse antipatik görünüyor. “Ben” iğrenç bir şey. Ve toplum yalnız bir adamın bencil olduğunu varsaydığına ve ben de toplumu küçümsediğime göre, onun varsaydığı şeyi olmak bana iki kat daha itici geliyor. En basit sağ duyuya meydan okuma noktasına geliyorum çünkü sağ duyu basit insanın yasasıdır. Küçümsediğim insanları taklit etmeme gereksinimi o kadar ileri noktalara gidiyor ki, sırf aptallar onlara dokunduğu için en iyi şeylere karşı bile soğukluk hissediyorum: evlilik tanınmışlık, incelik, toplumsallık gibi. Aptalların bilgeliğini paylaşmamak için deliliği tercih edebilirim. Becerikli, tutkulu, sebatkâr olmaktan utanırım, çünkü bütün faydacılar böyledirler.