Ölüm Sarkacı (Hamdi Korkman)

Ölüm Sarkacı Hamdi Korkman YANKI YAYINLARI
Musa, cehennem hayatıyaşıyordu. Ne dışarıya çıkabiliyor, ne de evde kendini güvende hissedebiliyordu. Karısı, çoluğu çocuğu,
hepsi ona yabancıydısanki. “Dışarıçıktığımda, ya birden önüme geçip beni öldürürlerse!… Ya, gece evi basıp uykumda
kesiverirlerse boğazımı!…” diye türlü türlü düşüncelerin oluşturduğu kör kuyularda debelenip duruyordu. Evdekilerin de dışarıya
çıkmasına izin vermiyordu; onlar tarladayken ya gelirlerse diye.

Hiçbir şey yapamaz olmuştu artık. Düşünceleri, bedenine ağır geliyordu. Bütün benliği, düşüncelerinin ağır yükü altına eziliyordu.
Mengeneye kıstırılmışbedeni, sık ha sık ediliyordu sanki. Musa, yaşam ile ölüm arasında git-gel yapan bir sarkaç olmuştu artık.
Yaşama vursa, ölüme itiliyor; ölüme vursa yaşama… Bir sarkaç olan bedeni, ne ölüme tutunabiliyordu, ne de yaşama… Onu
kurtaracak bir şey lazımdıama neydi? Her zaman, kurtuluşu bulduğu Döne’yi düşünecek hali falan yoktu. Herşey, Döne sevdası
yüzünden olmamışmıydısanki?