Kamu Diplomasisi Tekniği Olarak Kültürel Diplomasi: Yunus Emre Enstitüsü Örneği

Yıl 2024, Sayı: 21, 147 – 166, 10.06.2024

Saadet Okumuş , Sinem Çelik

https://doi.org/10.46250/kulturder.1445597

Öz

Kamu diplomasisinin en önemli amaçlarından biri, resmî diplomasi dışında ancak resmî diplomasiyle paralel olarak birey ve devletin çıkarını korumak ve olası krizlerin negatif etkilerini minimuma indirmektir. Bahse konu amaç kapsamında ülkeler kamu diplomasisinin özüne hizmet eden faaliyetler yürütmeye özen göstermektedir. Birçok ülkenin doğrudan ya da dolaylı olarak bu faaliyetleri yürüten kurum ve kuruluşları vardır. Yunus Emre Enstitüsü, Türkiye’de bu amaca yönelik faaliyet gerçekleştiren önemli kurumlar arasında yer almaktadır. Etki alanı oldukça geniş olan Yunus Emre Enstitüsü, gerçekleştirdiği uygulamalarla Türkiye’nin tanıtım ve itibarına ciddi katkılar sunmakta ve birçok ülkede yürüttüğü faaliyetlerine her geçen gün bir yenisini eklemektedir. Bu çalışmada kamu diplomasisinin alt dalı olarak kabul edilen kültürel diplomasi ve onun bir uygulayıcısı olan ve 2009 yılında faaliyete geçen Yunus Emre Enstitüsü’nün kültürel diplomasi uygulamaları ele alınmıştır. Böylelikle Yunus Emre Enstitüsü’nün Türkiye’nin kültürel diplomasisine dolayısıyla kamu diplomasisine sağladığı katkılar vurgulanmıştır. Çalışma kapsamında, 2017-2022 yılları arasındaki faaliyet raporları incelenerek YEE’nin değişik coğrafyalarda birçok ülkede gerçekleştirdiği kültürel diplomasi faaliyetleri bazı örnekler üzerinden gösterilmiştir.

Anahtar Kelimeler

kültür, kamu diplomasisi, kültürel diplomasi, Türkiye, Yunus Emre Enstitüsü

Kaynakça

• Altuntaş, Burak (2021). Bir Kültürel Diploması̇ Aracı Olarak Erasmus Programı: Kırşehir Ahı̇ Evran Ünı̇versı̇tesı̇ Örneği. Yüksek Lisans Tezi. Kırşehir: Kırşehir Ahi Evran Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Aydoğan, Bekir ve Aydın Hakan (2011). Güç Kavramı, Kamu Diplomasisi ve Güvenlik. Ekopolitik, Rapor No: 11-02.
• Cull, Nicholas J. (2009). Public Diplomacy: Lessons from the Past. Los Angeles: CPD Perspectives on Public Diplomacy Figueroa Press.
• Cull, Nicholas J. (2020). “Public Diplomacy Before Gullion: The Evolution of a Phrase”. Routledge Handbook of Public Diplomacy. Ed. Nancy Snow & Nicholas J. Cull, New York: Routledge, 13-19.
• Cummings, Milton C. (2003). Cultural Diplomacy and the US Government: A Survey. Washington DC: Centre for Arts and Culture.
• Demir, Vedat (2012). Kamu Diplomasisi ve Yumuşak Güç. İstanbul: Beta Yayınları.
• Ekşi, Muharrem (2018). Kamu Diplomasisi ve AK Parti Dönemi Türk Dış Politikası. Ankara: Siyasal Kitabevi.
• Ekşi, Muharrem (2020). Kamu Diplomasisi. Dönüşen Diplomasi ve Türkiye Aktörler, Alanlar, Araçlar. Ed. Ali Resul Usul ve İsmail Yaylacı. İstanbul: Küre Yayınları, 289-320.
• Ersoy Öztürk, Tuğçe (2009). “Dış Politikadaki Etkin Unsur: Kamu Diplomasisi ve Türkiye’nin Kamu Diplomasisi Etkinliği”. http://www.kamudiplomasisi.org/pdf/tugceersoyozturk.pdf (Erişim:22.12.2023).
• Gilboa, Eytan (2008). “Searching for a Theory of Public Diplomacy”. The Annals of the American Academy of Political and Social Science, 616 (1): 55-77.
• Gregory, Bruce (2011). “American Public Diplomacy: Enduring Characteristics, Elusive Transformation”. The Hague Journal of Diplomacy, 6 (3-4): 351-372.
• Hamilton, Keith & Langhorne, Richard (1995). The Practice of Diplomacy. New York: Routledge.
• Nye, Joseph S. (2004.) Soft Power, The Means to Success in World Politics. New York: Public Affairs.
• Ökten, Serkan (2022). “Kültürel Diplomasi ve Medya”. Türkiye’nin Yumuşak Güç Enstrümanı Olarak Kültürel Diplomasi ve İletişim. Ed. Zakir Avşar vd. İstanbul: Cumhurbaşkanlığı İletişim Başkanlığı Yayınları, 97-145.
• Potter, Evan (2003). “Canada and the New Public Diplomacy”. International Journal, 58(1): 43-64.
• Sancar, Gaye Aslı (2012). Kamu Diplomasisi ve Uluslararası Halkla İlişkiler. İstanbul: Beta Yayınları.
• Signitzer, Benno & Wamser, Carola (2006). “Public Diplomacy: A Specific Governmental Public Relations Function”. Public Relations Theory II. Ed. Carl H. Botan & Vincent Hazelton. New Jersey: Lawrence Erlbaum.
• Szondi, Gyorgy (2009). “Central and Eastern European Public Diplomacy: A Transitional Perspective on National Reputation Management”. Routledge Handbook of Public Diplomacy. Ed. Nancy Snow & Philip Taylor. New York: Routledge, 292-313.
• Tiedeman, Anna (2004). U.S. Public Diplomacy in Middle East, Seminar on Geography, Foreign Policy and the World Order, 1-37.
• Tuch, Hans (1990). Communicating with the World: U.S. Public Diplomacy Overseas. New York: St. Martin’s Press.
• Tuncer, Hüner (2009). Diplomasinin Evrimi, Gizli Diplomasiden Küresel Diplomasiye. İstanbul: Kaynak Yayınları.
• URL-1: “ALTE”. https://www.alte.org/ (Erişim: 26.12.2023).
• URL-2: ICD (Institute for Cultural Diplomacy), “What is Cultural Diplomacy? What is Soft Power?”. https://www.culturaldiplomacy.org/academy/index.php?en_what-is-cultural-diplomacy (Erişim: 26.12.2023).
• URL-3: “YEE”. https://www.yee.org.tr/tr/kurumsal/yunus-emre-enstitusu (Erişim: 22.12.2023).
• URL-4 “TYS”. https://tys.yee.org.tr/index.php?option=com_content&view=article&id=172&catid=9&Itemid=473 (Erişim: 22.12.2023).
• Yunus Emre Enstitüsü (2017). Faaliyet Raporu 2017. Ankara: Yunus Emre Enstitüsü.
• Yunus Emre Enstitüsü (2018). Faaliyet Raporu 2018. Ankara: Yunus Emre Enstitüsü.
• Yunus Emre Enstitüsü (2019). Faaliyet Raporu 2019. Ankara: Yunus Emre Enstitüsü.
• Yunus Emre Enstitüsü (2020). Faaliyet Raporu 2020. Ankara: Yunus Emre Enstitüsü.
• Yunus Emre Enstitüsü (2021). Faaliyet Raporu 2021. Ankara: Yunus Emre Enstitüsü.
• Yunus Emre Enstitüsü (2022). 2022 Yılı Faaliyet Raporu. Ankara: Yunus Emre Enstitüsü.
• Zamorano, Mariano Martin (2016). “Reframing Cultural Diplomacy: The Instrumentalization of Culture under the Soft Power Theory”. Culture Unbound, 8(2): 165-186.

Cultural Diplomacy as a Technique of Public Diplomacy: The Case of the Yunus Emre Institute

Yıl 2024, Sayı: 21, 147 – 166, 10.06.2024

Saadet Okumuş , Sinem Çelik

https://doi.org/10.46250/kulturder.1445597

Öz

One of the most important objectives of public diplomacy is to protect the interests of the individual and the state outside official diplomacy but in parallel with official diplomacy and to minimize the negative effects of possible crises. Within the scope of this purpose, countries pay attention to carry out activities that serve the essence of public diplomacy. Many countries have institutions and organizations that directly or indirectly carry out these activities. Yunus Emre Institute is among the important institutions in Turkey that carry out activities for this purpose. The Yunus Emre Institute, which has a very wide sphere of influence, makes significant contributions to Turkey’s promotion and reputation with the practices it carries out and adds a new one to its activities carried out in many countries every day. In this study, cultural diplomacy, which is accepted as a sub-branch of public diplomacy, and the cultural diplomacy practices of Yunus Emre Institute, which is a practitioner of cultural diplomacy and which started its activities in 2009, are discussed. Thus, the contributions of Yunus Emre Institute to Turkey’s cultural diplomacy and thus to public diplomacy are emphasized. Within the scope of the study, the annual reports for the years 2017-2022 were analyzed and the cultural diplomacy activities of the Yunus Emre Institute in many countries in different geographies were shown with some examples.

Anahtar Kelimeler

culture, public diplomacy, cultural diplomacy, Turkey, Yunus Emre Institute

Kaynakça

• Altuntaş, Burak (2021). Bir Kültürel Diploması̇ Aracı Olarak Erasmus Programı: Kırşehir Ahı̇ Evran Ünı̇versı̇tesı̇ Örneği. Yüksek Lisans Tezi. Kırşehir: Kırşehir Ahi Evran Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Aydoğan, Bekir ve Aydın Hakan (2011). Güç Kavramı, Kamu Diplomasisi ve Güvenlik. Ekopolitik, Rapor No: 11-02.
• Cull, Nicholas J. (2009). Public Diplomacy: Lessons from the Past. Los Angeles: CPD Perspectives on Public Diplomacy Figueroa Press.
• Cull, Nicholas J. (2020). “Public Diplomacy Before Gullion: The Evolution of a Phrase”. Routledge Handbook of Public Diplomacy. Ed. Nancy Snow & Nicholas J. Cull, New York: Routledge, 13-19.
• Cummings, Milton C. (2003). Cultural Diplomacy and the US Government: A Survey. Washington DC: Centre for Arts and Culture.
• Demir, Vedat (2012). Kamu Diplomasisi ve Yumuşak Güç. İstanbul: Beta Yayınları.
• Ekşi, Muharrem (2018). Kamu Diplomasisi ve AK Parti Dönemi Türk Dış Politikası. Ankara: Siyasal Kitabevi.
• Ekşi, Muharrem (2020). Kamu Diplomasisi. Dönüşen Diplomasi ve Türkiye Aktörler, Alanlar, Araçlar. Ed. Ali Resul Usul ve İsmail Yaylacı. İstanbul: Küre Yayınları, 289-320.
• Ersoy Öztürk, Tuğçe (2009). “Dış Politikadaki Etkin Unsur: Kamu Diplomasisi ve Türkiye’nin Kamu Diplomasisi Etkinliği”. http://www.kamudiplomasisi.org/pdf/tugceersoyozturk.pdf (Erişim:22.12.2023).
• Gilboa, Eytan (2008). “Searching for a Theory of Public Diplomacy”. The Annals of the American Academy of Political and Social Science, 616 (1): 55-77.
• Gregory, Bruce (2011). “American Public Diplomacy: Enduring Characteristics, Elusive Transformation”. The Hague Journal of Diplomacy, 6 (3-4): 351-372.
• Hamilton, Keith & Langhorne, Richard (1995). The Practice of Diplomacy. New York: Routledge.
• Nye, Joseph S. (2004.) Soft Power, The Means to Success in World Politics. New York: Public Affairs.
• Ökten, Serkan (2022). “Kültürel Diplomasi ve Medya”. Türkiye’nin Yumuşak Güç Enstrümanı Olarak Kültürel Diplomasi ve İletişim. Ed. Zakir Avşar vd. İstanbul: Cumhurbaşkanlığı İletişim Başkanlığı Yayınları, 97-145.
• Potter, Evan (2003). “Canada and the New Public Diplomacy”. International Journal, 58(1): 43-64.
• Sancar, Gaye Aslı (2012). Kamu Diplomasisi ve Uluslararası Halkla İlişkiler. İstanbul: Beta Yayınları.
• Signitzer, Benno & Wamser, Carola (2006). “Public Diplomacy: A Specific Governmental Public Relations Function”. Public Relations Theory II. Ed. Carl H. Botan & Vincent Hazelton. New Jersey: Lawrence Erlbaum.
• Szondi, Gyorgy (2009). “Central and Eastern European Public Diplomacy: A Transitional Perspective on National Reputation Management”. Routledge Handbook of Public Diplomacy. Ed. Nancy Snow & Philip Taylor. New York: Routledge, 292-313.
• Tiedeman, Anna (2004). U.S. Public Diplomacy in Middle East, Seminar on Geography, Foreign Policy and the World Order, 1-37.
• Tuch, Hans (1990). Communicating with the World: U.S. Public Diplomacy Overseas. New York: St. Martin’s Press.
• Tuncer, Hüner (2009). Diplomasinin Evrimi, Gizli Diplomasiden Küresel Diplomasiye. İstanbul: Kaynak Yayınları.
• URL-1: “ALTE”. https://www.alte.org/ (Erişim: 26.12.2023).
• URL-2: ICD (Institute for Cultural Diplomacy), “What is Cultural Diplomacy? What is Soft Power?”. https://www.culturaldiplomacy.org/academy/index.php?en_what-is-cultural-diplomacy (Erişim: 26.12.2023).
• URL-3: “YEE”. https://www.yee.org.tr/tr/kurumsal/yunus-emre-enstitusu (Erişim: 22.12.2023).
• URL-4 “TYS”. https://tys.yee.org.tr/index.php?option=com_content&view=article&id=172&catid=9&Itemid=473 (Erişim: 22.12.2023).
• Yunus Emre Enstitüsü (2017). Faaliyet Raporu 2017. Ankara: Yunus Emre Enstitüsü.
• Yunus Emre Enstitüsü (2018). Faaliyet Raporu 2018. Ankara: Yunus Emre Enstitüsü.
• Yunus Emre Enstitüsü (2019). Faaliyet Raporu 2019. Ankara: Yunus Emre Enstitüsü.
• Yunus Emre Enstitüsü (2020). Faaliyet Raporu 2020. Ankara: Yunus Emre Enstitüsü.
• Yunus Emre Enstitüsü (2021). Faaliyet Raporu 2021. Ankara: Yunus Emre Enstitüsü.
• Yunus Emre Enstitüsü (2022). 2022 Yılı Faaliyet Raporu. Ankara: Yunus Emre Enstitüsü.
• Zamorano, Mariano Martin (2016). “Reframing Cultural Diplomacy: The Instrumentalization of Culture under the Soft Power Theory”. Culture Unbound, 8(2): 165-186.

Toplam 32 adet kaynakça vardır.

Ayrıntılar

Kaynak Göster

Download or read online: Click here