ABDURRAHMAN el-HÂZİNÎ

Kaynaklarda zaman zaman İbnü’l-Heysem, Ebû Ca‘fer el-Hâzin ve Ebü’l-Fazl el-Hâzimî ile karıştırılan Abdurrahman el-Hâzinî, Ebü’l-Hüseyin Ali b. Muhammed el-Hâzin el-Mervezî’nin Bizans asıllı kölesidir. Sahibinin Merv sarayında hâzin (hazinedar) olmasından dolayı el-Hâzinî nisbesiyle tanınmıştır. Ebü’l-Hüseyin el-Hâzin’in sağladığı imkânlarla, devrinde mümkün olabilen en iyi eğitimi gördü; özellikle felsefe ve matematik tahsil etti. Selçuklu Sultanı Sencer devrinde (1118-1157) bir ilim ve edebiyat merkezi haline gelen Merv’de, sarayın desteğiyle çalışma ve araştırmalarını yürüttü. Uzun yıllar en güvenilir zîc olarak kabul edilen ünlü zîcini Sultan Sencer için hazırladı ve yine onun hazinesinde kullanılmak üzere, kendisine her çağın ilmî alet yapıcıları arasında mümtaz bir mevki kazandırmış olan “mîzânü’l-hikme” adını verdiği bir hidrostatik terazi yaptı. Bu terazi sayesinde metallerin ve taşların saf olup olmadıkları, iki elementten meydana gelen alaşımlarda metallerin karışma oranları bulunabiliyordu. Bu terazi hassasiyet yönünden daha önce yapılanlardan çok üstündü.

Abdurrahman el-Hâzinî, aynı zamanda riyâzet yolunu takip eden dindar bir kimseydi; bir derviş gibi giyinir, çok az yer ve evinde tek başına yaşardı. Kendisine verilen mükâfatları kabul etmediği, bir keresinde Sultan Sencer’in gönderdiği bin dinarı, cebinde on dinarının olduğunu ve bu paranın kendisine üç yıl yeteceğini söyleyerek geri çevirdiği rivayet edilir. Öğrencilerinden yalnız Hasan es-Semerkandî’nin adı bilinmektedir. Hayatı hakkında fazla bilgi bulunmayan Hâzinî’nin çalışmaları da henüz bütünüyle incelenmiş değildir. Bu incelemeler tamamlandığında bazı şüpheli ve yanıltıcı hususların açıklığa kavuşacağı umulmaktadır. Mevcut bilgilere göre ise Hâzinî’nin ilmî yönden değerlendirmesini yapmak oldukça güçtür. Bir statik ve hidrostatik bilgini olarak kendinden önceki araştırmacılara çok bağımlıdır ve özellikle Bîrûnî ile Ebû Hâtim İsfizârî’den alıntılar yapmıştır; ancak bu konularda olan derin bilgisi de inkâr edilemez. Ona göre ağırlık cismin bünyesinde bulunan bir kuvvet olup onun arzın merkezine doğru hareketine sebep olur ve özgül ağırlığına bağlıdır. İslâm dünyasında orijinal gözlemler yapmış yirmi astronomdan biri olan Hâzinî’nin zîci, Bîrûnî ve Hayyâm’ınkilerden sonra kullanılmaya başlanmış, ondan sonra da Nasîrüddîn-i Tûsî, Kutbüddîn-i Şîrâzî, Kâşî ve Uluğ Bey’in zîcleri kullanılmıştır.

Eserleri. 1. Kitâbü Mîzâni’l-ḥikme. En önemli eseri olup 515’te (1121) hidrostatik terazisi münasebetiyle kaleme alınmıştır. Terazinin yapımı, kullanımı, teorik esası ve onunla ilgili diğer konuları ihtiva eder. Dört Arapça yazma nüshası bulunmuş ve 1359’da (1940) Haydarâbâd’da basılmıştır. Daha önce de bazı seçilmiş bölümleri (müntehabât) İngilizce’ye tercüme edilmiş (1859) ve ayrıca muhtasar bir Farsça tercümesi Terceme-i Mîzânü’l-ḥikme adıyla Tahran’da yayımlanmıştır (1346 hş.). Eser sekiz kitaptan meydana gelmektedir. Birinci kitap hidrostatik terazinin geometri ve fizikle ilgili ilkelerini, ikinci kitap ağırlıkların dengesi ve teraziler hakkındaki genel bilgileri, üçüncü kitap metallerle değerli taşların ve diğer cisimlerin özgül ağırlıklarının nasıl bulunacağını, dördüncü kitap yukarıdaki konularda Archimedes, Menelaus, Ebû Bekir er-Râzî ve Hayyâm tarafından ortaya konulan gelişmeleri, beşinci ve altıncı kitaplar terazinin parçalarını, montajını ve kullanılmasını, yedinci ve sekizinci kitaplar ise hidrostatik teraziler üzerinde yapılan değişiklikleri, diğer özel terazilerle ilgili bilgileri ve birçok tablo ve diyagramı ihtiva etmektedir. Bu eser Ortaçağ’da yazılan en ünlü mekanik kitaplarından biridir; ancak terazi ve baskül yapımcıları, terazi kullanan tüccarlar ve kontrol memurları için bir el kitabı olmaktan öte gidememiştir. Çünkü onu takip eden başka çalışmalar yapılmamış ve bu bilim dalı geleneksel ilimler arasında gelişemeyip kaybolmuştur.

2. ez-Zîcü’l-muʿteberü’s-Sencerî es-Sulṭânî. Şahsî gözlemleri sonunda hazırlayıp Sultan Sencer’e ithaf ettiği astronomik tablolardır. Kitabın 20,50 × 32 cm. boyutlarında 192 yaprak tutan bir nüshası Vatikan Sarayı’nda, diğer bir nüshası British Museum’da, bir “seçmeler” nüshası da Tahran Sipehsâlâr Medresesi Kütüphanesi’nde (nr. 682) bulunmaktadır. Ayrıca Süleymaniye Kütüphanesi’nde (Hamidiye, nr. 859), bizzat Hâzinî’nin Vecîzü’z-Zîc (el-Vecîz fi’z-Zîci’s-Sulṭânî) adıyla yaptığı özetin bir nüshası vardır. Hâzinî, eserin özetindeki ifadesine göre, bu zîcde gezegenlerin gözlenebilen ve hesaplanan durumlarını karşılaştırmış, aralarındaki birbirine uymayan noktaları tesbit etmiştir. Eserdeki tablolarda, 1130 yılı dolaylarında yıldızların gökyüzündeki konumları ile Merv şehrinin enlemi bulunmakta, ayrıca takvim bilgileri, mübarek günler, hükümdarlar ve peygamberlerle ilgili tarihler de yer almaktadır. Hâzinî’nin, Sultan Sencer’in emriyle İran şehirlerinde kıbleyi göstermek için bir güneş saati yaptığı ve tablolar düzenlediği bilinmekte ise de bu tablolar ve şehirlerin coğrafî koordinatları her iki nüshada da eksiktir. Onun zîci, XIV. yüzyılın ünlü Batılı astronomları George Chrysococces ve Theodore Meliteinotes tarafından da kullanılmıştır.

3. Risâle fi’l-âlât. Astronomi aletlerine dair bir risâledir. Tahran Sipehsâlâr Medresesi Kütüphanesi’nde Aydın Sayılı tarafından bulunmuştur. Her biri bir alete tahsis edilmiş yedi kısımdan meydana gelen, aletleri ve bunların geometrik esaslarını açıklayan on yedi sayfalık bir yazmadır.

BİBLİYOGRAFYA

Beyhakī, Tetimme, s. 161-162.

Suter, Die Mathematiker, s. 122.

Ebü’l-Kāsım Kurbânî, Zindegînâme-i Riyâżîdânân-ı Devre-i İslâmî, Tahran 1365, s. 228-230.

Sarton, Introduction, II/1, s. 216-217; III/1, s. 632.

Brockelmann, GAL Suppl., I, 902.

Sezgin, GAS, VI, 166.

Ziriklî, el-Aʿlâm, IV, 77.

Kehhâle, Muʿcemü’l-müʾellifîn, V, 196.

Aydın Sayılı, The Observatory in Islam, Ankara 1975, s. 177-178.

a.mlf., “Hâzinî’nin Rasat Aletleri Üzerindeki Risâlesi”, DTCFD, XIV (1956), s. 15-19.

Colin A. Ronan, The Cambridge Illustrated History of World’s Science, Cambridge 1984, s. 216.

Ali Abdullah ed-Deffâ‘ – Celâl Şevkī, Aʿlâmü’l-fîzyâʾ fi’l-İslâm, Beyrut 1404/1984, s. 240-253.

Richard Lorch, “Al-Khazini’s Sphere That Rotates by Itself”, MTUA, IV (1980), s. 287-291.

E. Wiedemann, “Hâzinî”, İA, V/1, s. 414.

Robert E. Hall, “al-Khazinī”, DSB, VIII, 335-351.

J. Vernet, “al-K̲h̲āzinī”, EI² (İng.), IV, 1186.