On zamanlı ve altı vuruşlu, sekizlik birimle yazılan bir küçük usuldür. Şematik gösterilişi şöyledir:
Daha çok aruzun hezec, nâdiren remel bahrinden seçilmiş güftelerin bestelenmesinde kullanılan bu usulün özelliği, vezin gereği ikinci vuruşta mutlaka hece bulunmasıdır. Bu yüzden bu usulle bestelenen eserler genellikle ilk vuruşlarda sus veya âh sözü ile başlar. Çoğunlukla ağır semâilerde, saz semâilerinin ilk üç hânesinde, nâdir olarak da şarkılarda kullanılmıştır.
BİBLİYOGRAFYA
Ezgi, Türk Musikisi, II, 14-15, 18.
H. Sâdeddin Arel, Türk Mûsıkîsi Nazariyatı Dersleri, İstanbul 1968, s. 40.
M. Ekrem Karadeniz, Türk Mûsikîsinin Nazariye ve Esasları, Ankara 1983, s. 39.
Rauf Yektâ, “La Musique Turque”, EMDC, V, 3042.
Bu madde TDV İslâm Ansiklopedisi’nin 1989 yılında İstanbul’da basılan 2. cildinde, 290 numaralı sayfada yer almıştır.