Bir Taksiciye Üç Kere Susarsan Bir Daha Konuşmaz (Onur Gökşen)

Bir Taksiciye Üç Kere Susarsan Bir Daha Konuşmaz Onur Gökşen İNKILAP KİTABEVİ
“Tamer’i biliyo musun?”
“Uzun? Sakallı olan mı?
“Hah o evet!”
“Niye sordun ki?”
“Ölmüş lan, damdan atmış kendini.”
“Ha siktir!”
 
İntihar fikrini sıradanlaştırıp adamların konuşmalarını arkamda bırakarak içeri girdim. Üç yatak vardı içeride. “Beyinleri kanamış üç insanı 5 metrekare odaya tıkmanın adı ne zamandan beri sosyal devlet oldu?”, diye düşünmemeye çalışarak -çünkü kafam o sırada kızı delirmiş kadının topuğu yırtılmış çorabıyla meşguldü- Mithat’a dönüp en içten gülümsememle:
 
“Vay! Aslan bacanak, naber yaaa?” dedim.
 
Bacanağın yatağının hemen yanındaki sehpada yarım kilo muz, bir kilo armut, bir kilo elma ve yarım şişe kolonya duruyordu.
 
O an delirdim ve bir daha eve dönemedim.