ÇAĞATAY, Ali Rifat

İstanbul’da doğdu. Babası piyade kaymakamı Hasan Rifat Bey, annesi Ayşe Hanım’dır. Doğum tarihi kesin olarak bilinmemektedir. Bu konuda Yılmaz Öztuna 1867, İbnülemin Mahmud Kemal ve Mustafa Rona 1869, Sadettin Nüzhet ise 1871 yılını vermektedir. Tahsili ve yetişmesi hakkında yeterli bilgi mevcut değilse de iyi bir mûsiki öğrenimi gördüğü anlaşılmaktadır. Uzun süre Bâbıâli Me’mûrîn-i Mülkiyye Komisyonu mümeyyizliğinde bulundu. II. Meşrutiyet’in ilânından sonra Kadıköy’de kurduğu Şark Mûsiki Cemiyeti’nin ilk başkanlığını yaptı. Bu sıralarda Sadrazam Said Halim Paşa’nın kız kardeşi Prenses Zehrâ ile evlendi. Bundan sonra Kızıltoprak’taki köşkleri, hemen her akşam zamanın önemli mûsikişinaslarının katıldığı mûsiki icra ve sohbetlerinin yapıldığı bir sanat mahfili haline geldi. Bir süre Avrupa’da bulundu. Fransa’da iken hanımının ölümü üzerine İstanbul’a döndü (1922). Kadıköy’de Türk Mûsikisi Ocağı adlı bir cemiyet kurdu ve Çamlıca Libade’de Avrupa’ya gitmeden önceki yaşayışına göre daha sakin bir hayat sürmeye başladı. 1923 yılında Nimet Hanım’la evlendi. 1927’de Muallim İsmâil Hakkı Bey’in vefatı üzerine boşalan, İstanbul Belediye Konservatuvarı Tarihî Türk Mûsikisi Eserlerini Tesbit ve Tasnif Heyeti üyeliğine getirildi ve vefatına kadar bu görevde kaldı. Cem‘iyyet-i Umûmiyye-i Belediyye üyeliği sırasında bir müddet Dârülbedâyi-i Osmânî’nin mûsiki heyeti reisliği ile daha sonraları Mûsikî Federasyonu reisliklerinde bulundu. Hayatının büyük kısmını talebe yetiştirmekle geçirdi. Talebeleri arasında Mesut Cemil, Ûdî Sâmi Bey, Subhi Ziya Özbekkan, Selahattin Pınar ve Şerif Muhittin Targan en meşhurlarıdır. 3 Mart 1935’te vefat etti ve Karacaahmet Mezarlığı’na defnedildi. Tanınmış idareci ve yazar Sâmih Rifat Bey ile Millî Mücadele’de hizmet görmüş milis paşalarından yazar Cevat Rifat Atilhan’ın büyük ağabeyleriydi.

Son devir mûsikişinasları arasında önemli bir yeri olan Ali Rifat Bey, mûsiki nazariyatıyla ilgili çalışmaları yanında icracılığı ve bestekârlığı ile de tanınmıştır. Sabırlı, kararlı ve devamlı bir çalışma temposuyla İstanbul Belediye Konservatuvarı’nda Rauf Yektâ Bey, Ahmet Irsoy ve Suphi Ezgi ile beraber yaptığı çalışmalar sonucu birçok dinî ve din dışı mûsiki eserinin unutulmaktan kurtarılarak yeniden Türk mûsikisi repertuvarına kazandırılmasında büyük emeği geçmiştir.

İyi Fransızca bildiği için zamanın belli başlı mûsiki kitaplarını ve diğer neşriyatı inceleme imkânı buldu. Mûsikiyle ilgili makaleleri arasında “Fenn-i Mûsiki Nazariyatı” adlı makale serisi, haftalık Ma‘lûmât mecmuasının 1-7, 9-11, 13, 14, 16, 20, 21, 23 ve 28. sayılarında tefrika edilmiştir. Türk Ocağı’nın Türk Tarihi Heyeti üyeleri tarafından tercüme ve telif suretiyle hazırlanan ve 1930’da basılan Türk Tarihinin Ana Hatları adlı eserin muhtevasının yetersiz görülmesi üzerine 1932-1936 yılları arasında ikinci defa aynı adla üç seri halinde yapılan bir çalışmayı gerçekleştiren heyetin üyeleri arasında Ali Rifat Bey de bulunuyordu. 128 cüzlük bir takım teşkil eden ve müsveddeler halinde neşredilen bu yeni çalışmanın I. seri 15 ve 59, II. seri 6 ve 6/a numaralı mûsiki konusundaki fasiküllerini Ali Rifat Bey kaleme almıştır.

Ali Rifat Bey’in Türk mûsikisinin usul, makam ve üslûp olarak bütün inceliklerine hakkıyla vakıf olduğu klasik tavırda bestelediği eserlerinde açıkça görülmektedir. Kendinden önceki mûsiki üstatlarını yakından tanıma imkânı bulmuş, ayrıca zamanın mûsikişinaslarından elde ettiği eserlerle kıymetli bir nota külliyatının sahibi olmuştur. Bu külliyatta yer alan Prens Abdülhalim Paşa nota koleksiyonunun ayrı bir değeri vardır.

Sesi güzel olan Ali Rifat Bey, tanbur ve kemençe de çalmasına rağmen özellikle iyi bir ud icracısı olarak tanındı. Bu sebeple devrinde Ûdî Ali Bey diye meşhur oldu. Şöhreti Suriye ve Mısır gibi ülkelere de yayıldı.

Türk mûsikisiyle ilgili klasik çalışmaları yanında bu mûsikinin armonize edilmesi üzerinde ısrarla durmaktaydı. Kadıköy Şark Mûsiki Cemiyeti’nde yönettiği Türk mûsikisi konserlerinin bazısında viyolonsel, kontrbas, flüt, piyano gibi Batı mûsikisi sazlarını da katarak Batılı anlamda orkestra yönetimi denemeleri yaptı. Bu çalışmalar çerçevesinde birtakım klasik Türk mûsikisi eserlerini armonize etti.

Batı mûsikisi etkileri taşıyan bazı çalışmaları bulunmasına rağmen bestelerinde genellikle Türk mûsikisi özellikleri hâkimdir. Operet, marş, taksim, medhal, peşrev, saz semâisi, beste, yürük semâi, şarkı, türkü ve ilâhi gibi çeşitli formlarda eserler besteledi. Sözleri Mehmed Âkif Ersoy’a ait olan İstiklâl Marşı, 1924-1930 yılları arasında Ali Rifat Bey’in acem-aşiran makamındaki bestesiyle okunup çalınmıştır. Günümüze elli altı eseri ulaşmıştır.

BİBLİYOGRAFYA

Rauf Yektâ, “Mukaddeme”, Türk Musikisi Klasiklerinden İlâhîler: Mevlut Tevşihleri (İstanbul Konservatuvarı neşriyatı), İstanbul 1931, I, s. III.

Sadettin Nüzhet [Ergun], Samih Rifat: Hayatı ve Eserleri, İstanbul 1934, s. XII-XIII.

a.mlf., Antoloji, II, 629, 635.

Eşref Edib, Mehmet Akif, İstanbul 1357/1938, s. 632-634 ve ilâve notalar.

Lem‘i Atlı, Hâtıralar, İstanbul 1947, s. 110, 116.

İbnülemin, Hoş Sadâ, s. 61, 272.

Muhiddin Nalbandoğlu, İstiklâl Marşımızın Tarihi, İstanbul 1964, s. 21-23, 150-151, 158, 165.

a.mlf., “Mehmed Akif’in Bestelenmiş Eserleri”, MM, sy. 202 (1964), s. 309-310.

Etem Üngör, Türk Marşları, Ankara 1966, s. 48, 71-72.

Mustafa Rona, Elli Yıllık Türk Musikisi, İstanbul 1970, s. 128-130.

Türkiye Maarif Tarihi, IV, 1533-1534, 1538-1539.

Öztuna, BTMA, I, 189-191.

“Ali Rifat Çağatay’ın İstiklâl Marşı’nın Notası”, Yarın Mecmuası, sy. 6, İstanbul 1337, s. 17.

Süleyman Cevad, “Ali Rif’at Bey’le Mülâkât”, Dergâh Mecmuası, sy. 40, İstanbul 1338.

Mahmut Ragıp [Gazimihal], “İstanbul (Kadıköy) Şark Musiki Cemiyeti Orkestrası”, Musiki, sy. 5, Ankara 1931, s. 5-7.

Sermet Muhtar Alus, “Geçen Günlerin Hususi Sazendelerinden”, Türk Musikisi Dergisi, sy. 12, İstanbul 1948, s. 10-11.

Burhanettin Ökte, “Musiki Âleminde 30 Sene”, a.e., sy. 38 (1951), s. 6-7.

Lâika Karabey, “Şark Musiki Cemiyeti Nasıl Teşekkül Etti”, MM, sy. 60 (1953), s. 356-360.

Semavi Eyice, “Türk Tarihinin Ana Hatları”, TTK Belleten, sy. 128 (1968), s. 522-523, 525.

Mesut Cemil, “Tanıdığım Musikişinaslar”, MM, sy. 263-264 (1970), s. 21; sy. 265 (1970), s. 17.

Bülent Aksoy, “Tanzimat’tan Cumhuriyet’e Musiki ve Batılılaşma”, TCTA, V, 1235.

Gültekin Oransay, “Cumhuriyet’in İlk Elli Yılında Geleneksel Sanat Musikimiz”, CDTA, VI, 1501, 1503-1504.