CELÂYİRLİLER

Hânedana adını veren Celâyir büyük bir Moğol kabilesidir. Bu kabile Moğolistan’ın doğusunda Onon ırmağı kıyılarında ve Moğolistan’ın merkezi Karakorum civarında göçebe olarak yaşıyordu. X. yüzyılda Hıtaylar’ın saldırılarına uğrayan Celâyirliler zayıfladılar. Ancak bir müddet sonra toparlanarak Cengiz Han’ın kabilesi olan Kıyâtlar’a saldırıp kayıp verdirmelerine rağmen Cengiz Han’ın atalarından Kaydu’nun şiddetle karşılık vermesinden sonra onlarla anlaşmışlar ve daima dost ve müttefik kalmışlardır.

Celâyirliler, Cengiz Han’ın seferlerine yardımcı kuvvet olarak katılıp onun cephelerde galip gelmesine yardımcı olmuşlardır. Meselâ Cengiz’in Çin seferinde ordunun sol kanat kumandanı olup Çin’in kuzey kısımlarının ele geçirilmesinde büyük yararlık gösteren, Cengiz’in gelişen olaylar sebebiyle Çin’den ayrılarak Türkistan ve Mâverâünnehir seferlerine çıktığı sırada kendisine Çin’de vekâlet edip ordusunu idare eden Moğol kumandanı Mukalı Noyan, Celâyirliler’in Cât kabilesi reislerindendi. Bunun oğulları da sonraları yine devlet hizmetinde önemli mevkilerde bulunmuşlardır.

Cengiz Han Moğol, Türk, Tibetli vb. kavimlerin boylarını dağıtarak kendi aslî kuvvetleriyle karıştırıp meydana getirdiği yeni ordu birliklerine Celâyirliler’i de dahil etmişti. Bu sebeple Celâyirliler Moğolistan, Çin, Türkistan, Mâverâünnehir ve Kıpçak bölgesine kadar çeşitli sahalara dağılmışlar, bir kısmı da İlhanlılar’ın maiyetinde İran ve Irak’a kadar yayılmışlardır.

İçinde yaşadıkları kavimlere göre nüfus bakımından daha az olmaları, coğrafî yerleşmeye göre Moğol kalmalarını da zorlaştırmıştır. Moğolistan’da kalanların dışında Çin’dekiler Çinlileşiyor, Türkistan, Kıpçak, İran ve Irak’takilerin büyük bir bölümü dinin de tesiriyle Türkler’in içerisinde benliklerini kaybediyorlardı. Çağatay ve Timur’un kumandanlarıyla İlhanlılar’ın devlet idaresinde önemli mevkilerde bulunan Celâyirliler’in sayısı bir hayli kabarıktır. İlhanlı Devleti’ne hizmet eden Celâyirliler’in en meşhurları ise Hülâgû ile Bağdat’a giren ve Suriye seferine katılan İlkân Noyan ile Geyhatu zamanında beylerbeyilik yapan oğlu Ak Boğa ve bunun Gāzân Han ve Olcaytu zamanında valilik yapan oğlu Emîr Hüseyin’dir.

İlhanlı Hükümdarı Ebû Saîd Bahadır Han’ın ölümüyle başlayan taht kavgaları sırasında bağımsız bir devlet kurmak için fırsat bekleyen Emîr Hüseyin’in oğlu Hasan, önce şehzadelerden Muhammed’i destekleyerek onun ilhan olmasını sağladı; ancak şehzadeler arasındaki kanlı mücadeleleri kışkırtmaktan da geri durmadı. Bu karışıklıklardan faydalanarak büyük dedesi İlkân’a nisbetle İlkânlılar, kabilesine nisbetle de Celâyirliler adıyla anılan bağımsız bir devlet kurdu (1340). Emîr Çoban’ın torunu Şeyh Hasan’la karıştırılmaması için kendisi daha ziyade Hasan-ı Büzürg diye anılmıştır.

Hasan’ın ölümünden sonra yerine oğlu Şeyh Üveys geçti (1356). Üveys 1358’de Azerbaycan ile Tebriz’i, 1364’te Musul ve Diyarbekir’i ele geçirerek devletin sınırlarını genişletti. Üveys’in oğlu Şeyh Hüseyin, İran’ın doğu bölgesinde bulunan Muzafferîler ve Karakoyunlular ile mücadeleye girdi (1374). Hüseyin’in 1382’de ölümüyle devlet zayıflamaya başladı ve onun iki kardeşi Ahmed ile Bayezid arasında paylaşıldı.

Sultan Ahmed Celâyir’e Azerbaycan ve Irak, Bayezid’e ise geri kalan bölgelerle Irâk-ı Acem verildi. İki kardeş arasındaki mücadele 1384’te Ahmed’in Bayezid’i esir alması ile sonuçlandı. Timur’un bu tarihten başlayarak Kuzey İran ile Ermenistan’ı ve daha sonra 1393’ten itibaren de Bağdat, Diyarbekir ve el-Cezîre bölgelerini ele geçirmesi, Ahmed Celâyir’i Memlük sultanına sığınmaya mecbur etti. Ancak Ahmed, Timur Semerkant’a dönünce Memlük Sultanı Berkuk’un yardımı ile Bağdat’ı geri aldı. Daha sonra Karakoyunlu Kara Yûsuf ile birlikte Timur’a karşı giriştikleri mücadeleyi kaybedince tekrar Mısır’a kaçtılar (1400). Fakat Timur’dan korkan Mısır hükümdarı onları kabul etmeyince Osmanlı Hükümdarı Yıldırım Bayezid’in yanına gittiler. Timur’un Yıldırım Bayezid’den bunları kendisine teslim etmesini istemesi ve bu isteğin Yıldırım Bayezid tarafından reddedilmesi, Ankara Savaşı’na (1402) sebebiyet veren olaylardan biridir. Sultan Ahmed Celâyir, Timur-Yıldırım mücadelesini fırsat bilerek Bağdat’ı ele geçirdiyse de daha sonra burayı Karakoyunlu Kara Yûsuf’a bırakmak zorunda kaldı ve ancak Timur’un 1405’te ölümünden sonra tekrar Bağdat’a hâkim olabildi. Bir müddet sonra Karakoyunlular’la arası açılan Sultan Ahmed onlarla yaptığı mücadeleyi kaybedince kaçmaya çalışırken yakalanıp çocuklarıyla birlikte öldürüldü (813/1410).

Ahmed’in ölümünden sonra Celâyirliler’in başına henüz küçük yaşta bulunan Şah Veled, ardından Şah Mahmud, Üveys ve Muhammed tahta geçmişlerdir. Sultan Ahmed Celâyir’in torunu olan Hüseyin son hükümdar olarak tahta geçip bazı yerleri ele geçirdiyse de Karakoyunlu Şah Muhammed b. Kara Yûsuf’un saldırısına mâruz kalınca Hille Kalesi’ne kaçtı. Uzun bir kuşatmadan sonra Karakoyunlular kaleyi ele geçirip Hüseyin’i öldürdüler (1431). Bu şekilde Celâyirliler hânedanı son bulmuş oldu.

Celâyirliler teşkilât bakımından İlhanlı Devleti ile tam bir benzerlik içindedir. Esasen devletin kurucuları ve ilk yıllarda idarî kadroya tayin edilenler daha önce İlhanlılar’ın hizmetinde çalışmış kimselerdi. İdarî teşkilât şu divanlardan oluşuyordu: Dîvân-ı saltanat, dîvân-ı vezâret, dîvân-ı istîfâ, dîvân-ı işrâf, dîvân-ı uluğ bitikçi, dîvân-ı nazar, dîvân-ı kazâ ve dîvân-ı inşâ. Celâyirliler zamanında çok sayıda Türk Irak’a yerleşmiş ve Türkçe Arapça’dan sonra ikinci önemli dil haline gelmiştir. Yine bu dönemde Bağdat ve çevresi imar edilmiş, ilim ve sanat erbabı hânedan mensupları tarafından korunmuştur.

BİBLİYOGRAFYA

İbn Arabşah, ʿAcâʾibü’l-maḳdûr, Kahire 1285, s. 24, 40, 43, 45, 47, 75-76, 80-81, 118-119.

İbn Tağrîberdî, el-Menhelü’ṣ-ṣâfî, Kahire 1956, I, 232-240.

Sehâvî, eḍ-Ḍavʾü’l-lâmiʿ, I, 244-245.

Şevkânî, el-Bedrü’ṭ-ṭâliʿ, I, 42-43.

S. Lane-Poole, The Coins of the Mongols in the British Museum, London 1890-91, VI, 206-226; X, 128, 131.

Düvel-i İslâmiyye, s. 391-393.

Zambaur, Manuel, s. 253.

Şîrîn Beyânî, Târîḫ-i Âl-i Celâyir, Tahran 1345.

W. Barthold, Orta Asya Türk Tarihi Hakkında Dersler, Ankara 1975, s. 297-298.

A. Y. Yakubovskiy, Altın Ordu ve Çöküşü (trc. Hasan Eren), Ankara 1976, s. 191.

Bosworth, İslâm Devletleri Tarihi, s. 203-204.

Şa‘bân Rebî‘ Turtûr, eẓ-Ẓevâhirü’l-ḥaḍâriyye li’d-devleti’l-Celâʾiriyye, Kahire 1983.

Faruk Sümer, Kara Koyunlular, Ankara 1984, s. 43-44.

a.mlf., “Ahmed Celâyir”, DİA, II, 5354.

Spuler, İran Moğolları, s. 330, 383.

Nûrî Abdülhamîd el-Ânî, el-ʿIrâḳ fi’l-ʿahdi’l-Celâyirî 738-814 h./1337-1411 m., Dirâse fî evḍâʾihi’l-idâriyye ve’l-iḳtiṣâdiyye, Bağdad 1986.

İbrâhim Halîl, “Evḍâʿu’l-ʿIrâḳı’s-siyâsiyye fî ʿahdi’s-Sulṭân el-Celâʾirî 1382-1410”, Âdâbü’r-Râfideyn, VIII, Musul 1977, s. 127-159.

Mükrimin Halil Yınanç, “Celâyir”, İA, III, 64-65.

“Hasan Büzürg”, a.e., V/1, s. 316.

“Âl-i Celâyir”, DMF, I, 255.

J. M. Smith, “D̲j̲alāyir”, EI² (Fr.), II, 401-402.

a.mlf., ʿAlī b. Oways”, EIr., I, 853-854.