“Büyüklük, ululuk, yücelik” mânasındaki celâl ile aynı kökten türeyen ve “büyük ve yüce oldu” anlamına gelen celle fiilinden oluşmuş bir tabirdir. Allah lafzı ve Allah’ın isimlerinden biriyle zikredildiği yerde “azameti yüce ve ulu olan” anlamında bir saygı ifadesidir. Bunun yerine celle şânuhû (şanı yüce olan) veya celle ve alâ (azametli ve yüce olan) ifadeleri de kullanılmaktadır. Hat sanatında lafza-i celâlin yanında onun karakterine uygun bir istifle yazılmaktadır. Bilhassa cami ve mescidlerin kıble duvarlarına konulması âdet olan celî sülüs levhalarda çok güzel istiflerine rastlanmaktadır (bk. CELÎL; ZÜ’l-CELÂL ve’l-İKRÂM).
BİBLİYOGRAFYA
Lisânü’l-ʿArab, “cll” md.
Fîrûzâbâdî, el-Ḳāmûsü’l-muḥîṭ, “cll” md.
Kāmûs-ı Türkî, “celâl” md.
Türk Lugatı, “celâl” md.
Ahmed eş-Şerebâsî, Mevsûʿatü lehü’l-esmâʾü’l-ḥüsnâ, Beyrut 1402/1981, I, 226-230, 402-409.
Bu madde TDV İslâm Ansiklopedisi’nin 1993 yılında İstanbul’da basılan 7. cildinde, 271 numaralı sayfada yer almıştır.