DELVİNE

Bugünkü Arnavutluk’un güneyinde Saranda şehri civarında Cer dağının eteklerinde yer alan ve nüfusu 7300 dolayında olan bir kasabadır. Delvine adı Arnavutça’nın Toska diyalektinde “koyunların yaşadığı yer” anlamına gelir.

Delvine’nin eski ve Ortaçağ’lardaki tarihi hakkında fazla bir şey bilinmemektedir. Yakındaki Roma-Bizans harabeleri buranın tarihini Ortaçağ’ların başlarına kadar götürmektedir. Delvine’nin XI-XIII. yüzyıllar arasında Cermhal tepesinde bir kale olarak yeniden kurulduğu ve “canlı şehir” şeklinde anıldığı tesbit edilmektedir. Şehrin Osmanlılar’la ilk teması, 1432’de Sinan Paşa’nın bu bölgeye doğru yaptığı akınlar sırasında oldu. Ancak 1537’ye kadar kesin bir Osmanlı hâkimiyeti sağlanamadı. Bu tarihte Kanûnî Sultan Süleyman’ın Korfu (Pulya) seferi sırasında, Ayas Paşa’nın gayretiyle bölgedeki Arnavut isyanı bastırıldıktan sonra Delvine de ele geçirildi. Burası bir sancak haline getirilerek Osmanlı topraklarına katıldı, bir sancak beyi, kadı ve dizdar tayin edildi. Stratejik ve askerî açıdan büyük öneme sahip olan sancağın merkezi Delvine kasabası idi ve sık sık ayaklanan Arnavut âsilere karşı bir üs vazifesini görüyordu. Ayrıca Delvine, 1530’lardan itibaren Yanyalı Şeyh Yâkub Efendi vasıtasıyla Arnavutluk’ta yayılmaya başlayan Halvetî tarikatının da merkezi durumuna geldi. Daha sonraki dönemlerde yerini Bektaşîliğe bırakacak olan Halvetî tarikatı mensupları burada önemli sayıda taraftar buldu.

XVI-XVIII. yüzyıllarda Osmanlı idaresi altında Delvine, zanaat ve ticaretin gelişmesi sonucu ekonomik ve idarî bir merkez özelliğini kazandı. Bu gelişmede coğrafî mevkii önemli rol oynadı. Çünkü burası verimli bir ovanın merkezinde bulunması yanında İyonya denizi sahillerinden Ergiri (Ergirikastro) ve Yanya’ya doğru uzanan yolların kavşağında yer alıyordu. Şehrin XVII. yüzyıldaki durumu hakkında geniş bilgi veren Evliya Çelebi, Delvine’yi sivri bir kayanın üstünde beş köşeli küçük bir kaleye sahip kasaba olarak tarif eder. Kale içinde bir mescid, üç ev, bir ambar, cephane ve su sarnıcının bulunduğunu, kalenin dışında sağ tarafta kiremitli, kâgir minareli Hünkâr Camii ile bunun hemen dibinde seksen dükkânlı küçük ve dar bir çarşının yer aldığını belirtir. Ayrıca kalenin kuzey tarafında yokuş aşağı uzanan varoş kısmında hepsi mahfuz ve mükemmel inşa edilmiş birbirine bitişik olmayan 100 kadar ev ile üç medrese, üç sıbyan mektebi, üç han, üç tekke ve bir hamamın bulunduğunu yazan Evliya Çelebi, şehir halkının başlıca ekonomik faaliyetini zeytin ve zeytinyağı ticaretinin teşkil ettiğini de kaydeder. Osmanlılar döneminde Delvine’de II. Bayezid tarafından yaptırılmış Hünkâr Camii’nden başka Abanos Bey Camii, Hızır Ağa Camii, Mustafa Paşa Camii, Mehmed Bey Camii ve Medresesi’nin yer aldığı tarihî kayıtlardan tesbit edilmektedir. Ancak bugün eski döneme ait hemen hemen hiçbir İslâmî eserin bulunmadığı Delvine’de son zamanlarda yaptırılmış olan Hacı Ahmed Ağa Camii de (1872) 1967 kültür ihtilâli sırasında tahrip olmuştur.

XVIII. yüzyılda kurulan Delvine Paşalığı’nın merkezi olan şehir 1811’de Tepedelenli Ali Paşa’nın işgaline uğradı. Ayrıca Arnavutlar’ın Tanzimat reformlarına karşı giriştikleri ayaklanmalarda da önemli rol oynadı. 1878’de burada Prizren Arnavutları Birliği’nin merkezi kuruldu. XIX. yüzyılın sonlarında Delvine Yanya vilâyetinin merkezi durumunda olup 7500 kadar nüfusa, 400 dükkân ve iş yerine sahipti. Şehir 15 Kasım 1912’de Osmanlı idaresinden ayrılarak yeni teşkil edilen Arnavut Prensliği’ne katıldı.

BİBLİYOGRAFYA

Celâlzâde, Tabakātü’l-memâlik, vr. 288^a, 479^a.

Peçuylu İbrâhim, Târih, I, 196.

Kâtib Çelebi, Cihannümâ, Süleymaniye Ktp., Hâlet Efendi, nr. 640, vr. 125^a.

Evliya Çelebi, Seyahatnâme, VIII, 668.

Kāmûsü’l-a‘lâm, III, 2153.

Burimë të zgjëdhura për historinë e shqiperise, Vellimi II (Shek. VIII-XV), Tirane 1962.

Ayverdi, Avrupa’da Osmanlı Mimârî Eserleri IV, s. 396.

M. Kiel, Ottoman Architecture in Albania 1385-1912, İstanbul 1990, s. 92-93.

Fr. Babinger, “Delvina”, EI² (İng.), II, 203.

Fjalor Enciklopedik Shqiptar, Tiranë 1985, s. 176.