FERD

Arapça bir kelime olan ferd (çoğulu efrâd) sözlükte “tek, yegâne, eşi olmayan” anlamına gelir. Terim olarak senedinin herhangi bir yerinde râvi sayısı teke düşen veya senedindeki yahut metnindeki bir özellik açısından başka rivayetlerden farklı olan hadisi ifade eder. Senedin bir yerinde râvinin tek kalmasına teferrüd ve infirâd denir. Şâz ve münker hadislerin tarifinde daha güvenilir râviye muhalefet etme esasını değil teferrüdü esas alan âlimlere göre şâz ve münker terimleri ferd ile eş anlamlıdır. Ferd ile garîbi eş anlamlı sayanlar olduğu gibi ferd terimini ferd-i mutlak için, garîb terimini ferd-i nisbî için kullananlar da vardır. Hicretin ilk asırlarında haber-i vâhidin ferd anlamında kullanıldığı da olmuştur (Şâfiî, s. 408 vd.). Hâkim en-Nîsâbûrî ferd hadisleri anlatırken sadece ferd-i nisbîden söz etmektedir. Senedin herhangi bir yerinde râvinin tek kalış şekline göre hadis ferd-i mutlak ve ferd-i nisbî olmak üzere ikiye ayrılır.

Ferd-i Mutlak. İbn Hacer’e göre râvinin tek kaldığı kısım senedin aslı, menşei veya müntehâsı denilen sahâbe ve tâbiîn tarafında bulunursa buna ferd-i mutlak, orta kısımlarında bulunursa buna da ferd-i nisbî denir. Şunu özellikle belirtmek gerekir ki bütün sahâbîlerin tenkid dışı bırakılması (udûl) görüşünde olan âlimler, onların Hz. Peygamber’den tek başlarına rivayet ettikleri hadisleri ferd kabul etmemişlerdir (Tehânevî, II, 1087). Âlimlerin birçoğu, hadisin kaynağı olan sahâbeden tek râvi kanalı ile alınan rivayetlerin mutlak ve gerçek ferd sayılacağı, hadisin daha sonraki yüzyıllarda şöhret bulması halinde bile bunun değişmeyeceği, ancak senedin diğer kısımlarındaki teferrüdün nisbî kabul edileceği görüşünü benimsemişlerdir. Bir tâbiî sahâbîden olan rivayetinde tek kalıyorsa o hadisi Hz. Peygamber’den nakleden başka bir sahâbî bulunsa da bu durum rivayetin ferd-i mutlak olmasını değiştirmez. Buna örnek olarak Ebû Hüreyre’den sadece Ebû Sâlih es-Semmân’ın, ondan da sadece Abdullah b. Dînâr’ın rivayet ettiği ve böylece senedin iki yerinde teferrüdün meydana geldiği, “İman yetmiş (veya altmış) küsur özellikten ibarettir” (Buhârî, “Îmân”, 3; Müslim, “Îmân”, 58) meâlindeki hadis verilebilir. Bazı âlimler İbn Hacer’in tarifinin aksine, senedin neresinde olursa olsun herhangi bir râvinin kendi üstündeki râviden tek başına rivayet ettiği hadisi ferd-i mutlak saymışlardır. Senedin bir yerinde tek kalan râvinin bir sonraki tabaka için o hadisin yegâne mesnedi olacağı göz önünde bulundurulduğunda bu görüşün ferd-i mutlak terimiyle anlatılmak istenen mânaya daha uygun düştüğü söylenebilir.

Ferd-i Nisbî. Râvinin herhangi bir yönden tek kalması veya diğerlerinden farklı olması demektir. Bunun en çok görülen şekillerinden biri, hadisi sadece bir şehir veya ülke halkının rivayet etmesidir. Bir şehre yerleşmiş olan râvinin yalnız orada rivayette bulunması sebebiyle ancak o bölgede bilinen ve “Şamlılar’ın hadisi, Hicazlılar’ın hadisi” gibi ifadelerle anılan hadisler ortaya çıkmıştır. Bunlara “efrâdü’l-büldân” denilir. Bu rivayetlerdeki teferrüd, bir şehir halkının diğer bir şehir halkından duymasıyla olabileceği gibi bir belde mensubunun veya halkının bir kişiden rivayetiyle de meydana gelebilir. Bazı beldelerin ferd rivayetlerinden örnekler veren Hâkim en-Nîsâbûrî, Hz. Ali’nin Resûlullah adına kurban kestiğine dair hadisin bütün râvilerinin Kûfeli olduğunu söylemektedir (Maʿrifetü ʿulûmi’l-ḥadîs̱, s. 97). Değişik kültür merkezlerinde duyulan hadislerin bu bölgelere göre toplanıp tasnif edilmesiyle meydana gelen hadis mecmualarına “büldâniyye” adı verilmiştir.

Ferd-i nisbînin diğer bir şekli, bir hadisi meşhur bir muhaddisten sadece bir râvinin rivayet etmesidir. Abdullah b. Mes‘ûd Hz. Peygamber’e en büyük günâhın ne olduğunu arka arkaya üç defa sormuş ve ondan sırasıyla şu cevapları almıştır: “Seni yaratan Allah’a ortak koşman, çocuğunu öldürmen, komşunun hanımı ile zina etmendir.” Bu hadisi Süfyân es-Sevrî’den sadece Abdurrahman b. Mehdî rivayet etmiştir (Hâkim, s. 100). Bu hadisin başka isnadları bulunsa bile Süfyân es-Sevrî’den yalnız bir kişinin rivayet etmesi o rivayetin ferd-i nisbî sayılması için yeterli sebeptir.

Bunlardan başka bir hadisin râvilerinden sadece birinin sika olmasıyla yahut bir râviden yalnız bir râvinin rivayette bulunmasıyla da ferd-i nisbîlik meydana gelir. Bunların her birinde teferrüd yalnız bir açıdan bulunduğu için hadisin başka rivayetlerinin ve isnadlarının olması onun ferd-i nisbî diye adlandırılmasına engel teşkil etmez.

Teferrüd terimi her zaman râvinin tek kalması anlamında kullanılmamıştır. Bazan bir râvinin rivayetinin sened veya metnindeki bir değişiklik, eksiklik ve fazlalık açısından diğer râvilere muhalefeti de teferrüd terimiyle ifade edilmiş ve böyle rivayetlere ferd-i muhâlif adı verilmiştir.

Hadis usulü âlimleri, bir rivayetin ferd özelliği taşımasını onun sağlamlığı açısından mahzurlu görmemişlerdir. Nitekim Buhârî ile Müslim eserlerine 200 kadar ferd ve garîb hadisi almışlar, bazı âlimler de bu rivayetleri Efrâdü’ṣ-Ṣaḥîḥayn veya Ġarâʾibü’ṣ-Ṣaḥîḥayn adıyla bir araya getirmişlerdir. Şunu da belirtmek gerekir ki bir hadisin ferd olduğunu söyleyen kimse, o hadisin başka bir tariki ve râvisi bulunmadığını ileri sürmüş olmaktadır. Ancak sahasında ne kadar otorite olursa olsun bir muhaddisin ferd olduğunu iddia ettiği bir hadisin bütün senedlerini bilmesi mümkün değildir. Bundan dolayı ferd olduğu belirtilen bir haberin başka kaynaklarda değişik senedlerini elde etme ihtimali daima mevcut olduğundan böyle bir iddia her zaman tartışmaya açıktır.

Ferd terimi hadis usulünde sadece hadisin sıfatı olarak değil aynı zamanda bir râvinin başka kimselerde rastlanmayan adının, künye veya lakabının sıfatı olarak da kullanılır; bunlara “ferd mine’l-esmâ, ferd mine’l-künâ, ferd mine’l-elkāb” denir. Ferd isimlere Enced b. Üceyyân, ferd künyelere Ebü’l-Ubeydeyn, ferd lakaplara da Sefîne örnek verilebilir.

Ferd hadisleri bir araya toplayan çalışmaların belli başlıları şunlardır: 1. Ebû Dâvûd (ö. 275/889), Efrâdü’l-büldân (Sehâvî, I, 208). Bu eser muhtemelen, onun sadece bir bölgede rivayet edilmiş hadisleri topladığı söylenen ve et-Teferrüd fi’s-sünen adıyla da anılan kitabıdır. 2. Ebû Ya‘lâ el-Mevsılî, el-Mefârîd ʿan Resûlillâh ṣallallāhu ʿaleyhi ve sellem. Kırk beş sahâbî ile on bir tâbiînin Hz. Peygamber’den tek başlarına rivayet ettikleri muhtelif konulara dair 114 hadisi ihtiva etmekte olup Abdullah b. Yûsuf el-Cüdey‘ tarafından yayımlanmıştır (Dâhiye 1405/1985). 3. Dârekutnî, el-Fevâʾidü’l-efrâd (eṭrâf). Kahire ve Dımaşk’ta nüshaları bulunan eseri (Sezgin, I, 208) İbnü’l-Kayserânî etrâf tertibine koymuş ve buna el-Eṭrâf li’l-efrâd li’d-Dâreḳuṭnî (Eṭrâfü’l-ġarâʾib ve’l-efrâd) adını vermiştir (nüshaları için bk. ETRÂF). 4. İbn Şâhîn, el-Eḥâdîs̱ü’l-efrâd (Dârü’l-kütübi’z-Zâhiriyye, Mecmua, nr. 90/3). 5. Ebü’l-Hasan Ahmed b. Abdullah b. Humeyd b. Ruzeyk ed-Dellâl el-Bağdâdî, el-Efrâdü’l-ġarâʾib (Dârü’l-kütübi’z-Zâhiriyye, Mecmua, nr. 94, vr. 252-258; ayrıca bk. Sezgin, I, 220). 6. İbn Şâzân el-Bağdâdî, el-Efrâd (Dârü’l-kütübi’z-Zâhiriyye, Mecmua, nr. 37, vr. 79-84; nr. 90, vr. 21-38). Bezzâr’ın el-Müsned’i ile Taberânî’nin Muʿcem’lerinde pek çok ferd hadis bulunmaktadır.

BİBLİYOGRAFYA

Lisânü’l-ʿArab, “frd” md.

Tehânevî, Keşşâf, II, 1086-1088.

Buhârî, “Îmân”, 3.

Müslim, “Îmân”, 58.

Şâfiî, er-Risâle, s. 408 vd.

Hâkim, Maʿrifetü ʿulûmi’l-ḥadîs̱, s. 92-103.

Hatîb, el-Kifâye (nşr. M. el-Hâfız et-Ticânî), Kahire 1972, s. 223-225.

İbnü’s-Salâh, ʿUlûmü’l-ḥadîs̱, Beyrut 1398/1978, s. 41-42.

Tîbî, el-Ḫulâṣa fî uṣûli’l-ḥadîs̱, Beyrut 1985, s. 51.

İbn Hacer, Hadîs Istılahları Hakkında Nuhbetü’l-fiker Şerhi (trc. Talât Koçyiğit), Ankara 1971, s. 31-32.

Sehâvî, Fetḥu’l-muġīs̱, I, 208, 219-223.

Cemâleddin el-Kāsımî, Ḳavâʾidü’t-taḥdîs̱ (nşr. M. Behcet el-Baytâr), Dımaşk 1353/1935, s. 109.

Tâhir el-Cezâirî, Tevcîhü’n-naẓar, Beyrut, ts. (Dârü’l-ma‘rife), s. 181.

Sezgin, GAS, I, 208, 210, 213, 220, 230.

Talât Koçyiğit, Hadis Istılahları, Ankara 1980, s. 108-110.

Abdullah Aydınlı, Hadis Istılahları Sözlüğü, İstanbul 1987, s. 56-57.

Mücteba Uğur, Ansiklopedik Hadis Terimleri Sözlüğü, Ankara 1992, s. 92-95.

Robson, “Tradition from Individual”, JSS, IX (1964), s. 327-340.

A. Schaade, “Ferd”, İA, IV, 554.

H. Fleisch, “Fard”, EI² (İng.), II, 789-790.