GĀFİKĪ, Muhammed b. Kassûm

Kurtuba’ya bağlı Bitrûş (Pedroche) Kalesi yakınındaki bugün Guijo denilen, tarihte yetiştirdiği hekimlerle ünlü Gāfik beldesinden olduğu sanılmaktadır (Himyerî, s. 426-427). İbn Eslem el-Gāfikī diye de anılır. F. Wüstenfeld’in Gāfikī’yi, meşhur eczacı ve tabip Ahmed b. Muhammed el-Gāfikī’nin babası olarak göstermesi (EI² [İng.], II, 995) mesnetsizdir. Endülüs tarihine dair kaynaklar, Gāfik’ten yetişen birçok âlim ve hekime yer verdikleri halde İbn Eslem el-Gāfikī’den hiç söz etmezler. Hakkındaki yetersiz bilgilerden dolayı tıp tarihçilerinden L. Leclerc ve J. Hirschberg onun VI. (XII.) yüzyılda yaşamış olacağını söylemişler (bk. Hasan Ali Hasan, I/5-6, s. 140), Hattâbî de onların bu görüşünü benimsemiştir (eṭ-Ṭıb ve’l-eṭıbbâʾ, I, 25, 64). Fakat Gāfikī üzerine doktora tezi hazırlayan Hasan Ali Hasan, çağdaşı ve kendisi gibi bir göz hekimi olan İbn Ebû Usaybia’nın 643 (1245) yılında tamamladığı ünlü eserinde ona yer vermemesinden hareketle Gāfikī’nin VII. (XIII.) yüzyılın ikinci yarısında yaşamış olabileceği sonucuna varmıştır (el-Bâḥis̱, I/5-6, s. 140). Ne var ki İbnü’l-Ebbâr el-Kuzâî (ö. 658/1260), Lisânüddin İbnü’l-Hatîb el-Gırnâtî (ö. 776/1374) ve Ahmed b. Muhammed el-Makkarî (ö. 1041/1631) gibi tarihçiler başta olmak üzere Gāfikī’den sonra yaşayan ilim adamlarının eserlerinde de onunla ilgili herhangi bir bilgiye rastlanmaz. Dolayısıyla Gāfikī’yi ancak kendi kitabı vasıtasıyla tanımak mümkündür. Onun zamanımıza kadar gelen tek eseri, göz hastalıkları konusunda yazdığı el-Mürşid fi’l-küḥl’dür (Escurial Library, nr. 835). Eserin 991 (1583) istinsah tarihli yazmasının mukaddimesinden edinilen bilgiye göre Gāfikī tahsilini Kurtuba’da yapmış, tıp bilgisini Huneyn b. İshak, Ali b. Îsâ el-Kehhâl, Ammâr b. Ali el-Mevsılî, Zehrâvî ve İbn Sînâ gibi meşhur hekimlerin eserlerini okuyarak ve uzun yıllar çalıştığı Kurtuba’daki kendi tecrübeleriyle elde etmiştir. Kitabını, zamanında göz hastalıklarıyla ilgili teorik ve pratik bilgileri içeren bir kaynak bulamadığı için yazdığını söyler.

292 yaprak, ilk ve son sayfaları eksik olan el-Mürşid fi’l-küḥl altı bölümden (makale) oluşmakta, her bölüm muhtelif bablara, bunlar da “fasıl” ve “ders” başlıklarıyla alt bölümlere ayrılmaktadır. Birinci bölüm Hipokrat’ın hekimlere tavsiyeleri ve tıbbın önemiyle başlayıp tıpta teori ve pratiğin yerine dikkat çektikten sonra gözün anatomisi, sağlığı, hastalıklarının tedavisi ve cerrahîsi hakkında bilgi vererek sona ermekte, ikinci bölümde de gözün parçaları, sinir ve damarları, bunların yapıları ve görme olayının nasıl meydana geldiği anlatılmaktadır. Üçüncü bölüm genel tıp konuları hakkında bilgi içermektedir. Dördüncü bölüm genel olarak hastalıklar, sebepleri ve birbiriyle olan ilişkileriyle genel göz hastalıklarına ayrılmıştır. Beşinci bölümde yedi sınıfa ayrılan göz ilâçları, bunların hazırlanışı ile göz için zararlı ve faydalı renklerden, altıncı bölümde de sadece göz hastalıklarından bahsedilmektedir. Bu bölümde müellif, önemli göz hastalıklarıyla, çocuklarda görülen göz hastalıklarından, gözün tabakalarına göre yetmiş yedi çeşit hastalıktan ve bunların ilâçlarından söz etmekte, son olarak da yirmi beş adet göz cerrahîsi aletini şekilleriyle birlikte tanıtmaktadır.

Gāfikī ve eserini ilk defa ilim âlemine tanıtan F. Wüstenfeld ve L. Leclerc olmuştur. Ardından J. Hirschberg, yardımcılarına eserin baş ve son kısımlarını tercüme ettirdi. Bu konuda daha geniş ve değerli bir çalışmayı Max Meyerhof yaptı. Eserin büyük bir bölümünü, özellikle asıl göz hekimliğiyle ilgili altıncı makalesini Mahmûd Sıdkī’nin yardımıyla Fransızca’ya çevirip bunu İspanya’da yapılan XIV. Uluslararası Göz Tıbbı Konferansı münasebetiyle ve Kuzey İspanya İlâç Laboratuvarları’nın (CUSI) isteği üzerine eserin tamamının bir özetiyle birlikte yayımladı (L’ophtalmologie de Mohammad al-Ghāfiqī, Barcelona 1933). Daha sonra Cezayirli hekim Saîd eş-Şeybânî, göz tıbbına dair İtalya’da verdiği bir konferansta Gāfikī hakkında önemli bilgiler sundu. Son olarak Hasan Ali Hasan, Madrid Üniversitesi Tıp Fakültesi’nde İspanyolca olarak hazırladığı doktora tezinin özetini “Ṭıbbü’l-ʿuyûn ʿinde’l-ʿArab: İbn Eslem el-Ġāfiḳī” başlığıyla Arapça bir makale olarak yayımladı (el-Bâḥis̱, I/5-6, s. 132-182); daha sonra da Gāfikī’nin eserinin tahkikli neşrini yaptı (el-Mürşid fî ṭıbbi’l-ʿayn li’l-Ġāfiḳī, Beyrut 1987).

Gāfikī’nin eseri, Batılı araştırmacılar tarafından o devrin Doğu ve Batı İslâm medeniyetlerinde tanınan bütün oftalmoloji bilgilerinin bir özeti olarak kabul edilir. Ancak Endülüs’te kaleme alınan göz tabâbetiyle ilgili en dikkate değer eseri teşkil etmesine rağmen orijinaliteden yoksun, geniş bir derleme mahiyetinde olduğu da ileri sürülmüştür (EI², II, 995). Fakat müslüman hekimlerin göz tıbbı üzerine yazdıkları bütün eserler henüz karşılaştırmalı biçimde ele alınmadığından bu konuda söylenenlerin gerçeği tam anlamıyla yansıtması mümkün değildir. el-Mürşid fi’l-küḥl’ün, işlediği genel tıp konularının yanında asıl temasını oluşturan göz tababetine yaptığı hizmeti çeşitli açılardan değerlendirmek gerekir. Her şeyden önce Gāfikī’nin, göz patolojisinin genel patolojiyle olan bağlantısını tesbitte modern tıbba öncülük ettiği söylenebilir.

Gāfikī, çocuklarda rastlanan göz hastalıklarını ayrı bir bölümde incelemesi, ilâçların terkibindeki maddelerin ölçülerine ve göz sağlığı için en başta sağlıklı beslenmeye dikkat çekmesi, tedavi metotlarına birçok alternatif getirmesi ve göz cerrahîsi aletlerinin gelişmesine yaptığı katkı ile göz hekimliğine büyük hizmetlerde bulunmuştur; kitabı, bu konuda İslâm dünyasında yapılmış çalışmaların en önemlilerinden biri ve en genişidir.

BİBLİYOGRAFYA

Himyerî, er-Ravżü’l-miʿṭâr, s. 426-427.

F. Wüstenfeld, Geschichte der Arabischen Aerzte und Naturforscher, Göttingen 1840.

L. Leclerc, Histoire de la médicine arabe, Paris 1876.

J. Hirschberg, Die arabischen Lehrbücher der Augenheilkunde, Berlin 1909.

M. Meyerhof, L’ophtalmologie de Mohammad al-Ghāfiqī, Barcelona 1933.

Muhammed el-Arabî el-Hattâbî, eṭ-Ṭıb ve’l-eṭıbbâʾ fi’l-Endelüsi’l-İslâmiyye, Beyrut 1988, I, 25, 64.

Hasan Ali Hasan, “Ṭıbbü’l-ʿuyûn ʿinde’l-ʿArab: İbn Eslem el-Ġāfiḳī”, el-Bâḥis̱, I/5-6, Paris 1979, s. 132-182.

T. Sarnelli, “al-G̲h̲āfiḳī”, EI² (İng.), II, 995.