KARACAOĞLAN

Türk halk (âşık) edebiyatının yetiştirdiği en önemli isimlerdendir. Halk şairleri arasında hakkında en çok araştırma ve yayın yapılmasına rağmen doğum tarihi bilinmemekte, yaşadığı dönem yüzyıl olarak bile tahmin edilememekte, ihtimaller, XV. yüzyıl sonları ile XVIII. yüzyıl başları arasında iki yüzyıldan fazla bir zamanı içine almaktadır. Latîfî’nin 1546’da tamamlanan Tezkire’sinde bir manzum parçaya (s. 83), III. Murad devrindeki bir düğünü (1582) tasvir eden Surnâme-i Hümâyun’daki ibarelere (TSMK, Hazine, nr. 1344, vr. 54^a; Tecer, I/10 [1954], s. 8-9), Âlî Mustafa Efendi’nin XVI. yüzyıl sonlarında yazdığı Mevâidü’n-nefâis fî kavâidi’l-mecâlis’inde zikrettiklerine göre (bk. bibl.) XVI. yüzyıl, hatta belki de XV. yüzyılın sonlarında yaşadığının ileri sürülmesine karşılık Karacaoğlan’a ait şiirlerin en eski örneklerine XVII. yüzyıl cönklerinde rastlandığını, bu şiirlerde geçen olay ve kişilerin XVII. yüzyıla ait olduğu, şiirlerinin dilinin de bu dönemin özelliklerini taşıdığı sanılarak şairin yaşadığı dönemin XVII. yüzyıldan daha önce olamayacağı görüşü benimsenmiştir. Daha yakın yıllara ait yayınlarda ise ortaya konan delillerin telif edilerek şiirlerde bahsedilen olay ve kişilerin XVII. yüzyılda bulunabileceği kadar XVIII. yüzyılda da olabileceği, başka ipuçları da dikkate alınarak Karacaoğlan adında belki birden fazla (Başgöz’e göre beş) şairin yaşamış olabileceği ileri sürülmüştür (ayrıntılı bilgi için bk. Karaer, s. 4-28; Başgöz, s. 47-81).

Şiirlerindeki yer adları oldukça geniş bir coğrafyayı kapsayan Karacaoğlan’ın doğduğu ve yaşadığı yer de kesin olarak belli değildir. Araştırmacıların büyük çoğunluğu Toroslar ve Güney Anadolu’da, özellikle Maraş-Antep dolaylarında yaşadığını belirtmekle beraber Kırşehirli (Ergun, s. 3), Kilis, Rumeli (Elçin, s. 301-303) ve Belgratlı (Radloff, s. 297) olduğunu söyleyenler de vardır (Karaer, s. 12-14). Karacaoğlan’ın memleketi hakkında yapılan son ve ciddi bir araştırmada ise şairin Maraş yöresinden olabileceği ileri sürülmüştür (Emirmahmudoğlu, sy. 346 [1978], s. 8325-8329). Karacaoğlan’ın nerede öldüğü ve mezarının nerede olduğu da belli değildir. Mezarının bulunduğu yerler arasında Mersin, Adana, Maraş ve Erzurum zikredilmekle beraber bunların hiçbirinin kesin olduğu söylenemez (Karaer, s. 38-40).

Karacaoğlan’ın hayatı hakkındaki şüpheler şiirleri için de geçerlidir. Her saz şairi gibi onun şiirlerini de söylendiği ilk şekilleriyle tesbit etmek mümkün olmamıştır. Yaygın bir şöhrete sahip olduğu bilinen Karacaoğlan’a kendisinin olmayan birçok şiirin mal edilmiş olması muhtemeldir. XIX. yüzyılda biri Yozgat’ta, diğeri Güney Anadolu’da Küçük Karacaoğlan adıyla anılan iki adaşı da bulunan Karacaoğlan’ın 500 civarında şiiri olduğu tahmin edilmektedir. Ancak bunların pek çoğunda birbirine benzer dörtlük ve mısralara rastlanması, bir kısmının Karacaoğlan’a ait olmadığını veya birbirinin varyantı olabileceğini düşündürmektedir. Ona ait olduğu kabul edilen şiirlerdeki hâkim özellik şairin dış dünyayı, bilhassa sevgilisinin güzelliğini büyük bir samimiyetle dile getirmesidir. Âşık edebiyatının en belirgin özelliklerinden biri sayılan irticâlî söyleyiş yeteneği ve samimiyet Karacaoğlan’da pek çok halk şairinin ulaşamadığı bir seviyededir. Buna dilinin sadeliği, mahallî ve çarpıcı unsurları ustaca kullanması da eklenince Karacaoğlan şiirinin gerçek çehresi belirlenmiş olur. Şiirlerinde maddî hazları ve güzellere düşkünlüğünü pervasızca dile getirmesi Nedîm’i hatırlatmaktadır. Dinî motiflere çok az yer veren Karacaoğlan’da tasavvuf düşüncesi hemen hemen hiç yoktur. Bu durum eserlerinin “lâdinî” bir nitelik taşıdığını göstermekle beraber onun dine ve dinî unsurlara karşı saygısız yahut inançsız olduğu anlamına gelmez. Molla Hünkâr diye adlandırdığı Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî’den ve Hacı Bektâş-ı Velî’den bahsetmesi de şairin Mevlevî veya Bektaşî olduğunu göstermez. Ayrıca Hatâî’ye ait bir manzumenin Karacaoğlan’a mal edilip Pîr Sultan Abdal’a nazîre söylediği ileri sürülerek onu Hurûfî ve kızılbaş kabul etmek de gerçekleri yansıtmamaktadır (Köprülü, s. 321-322).

Lirik, didaktik ve pastoral olmak üzere üç grupta toplanabilecek olan Karacaoğlan’ın şiirlerinde aşk, ayrılık, gurbet, tabiat, yoksulluk, zamandan şikâyet gibi konuların yanında ölümden de bahsedilmekle beraber tasavvufî yönü ağır basan halk şairlerinde olduğu gibi ölüm bir kurtuluş değildir. Karacaoğlan için aslolan bu dünyadaki ömrünü arzuları ve hazları doğrultusunda geçirmektir. Bundan dolayı o bir hayal şairi değil bir duygu şairidir. Duygularını aynen dile getirmek onun en önemli özelliklerinden biridir.

Karacaoğlan’ın şiirlerindeki dil ve söyleyiş güzelliği Türk halk şairlerinin pek çoğuna öncülük etmiş, ancak bu güzelliğe az sayıda şair ulaşabilmiştir. Şiirlerinde yer yer görülen ve edebiyat tarihçileri tarafından eleştirilen şekil hatalarını ise şaire değil hemen bütün halk şairlerinde görüldüğü gibi bunların zamanla ağızdan ağza nakledilirken değişmesine, tesbit edilirken ortaya çıkan müstensih hatalarına bağlamak daha isabetli olur. Başta koşma olmak üzere türkü, semâi, varsağı ve destan nazım şekillerini kullanan Karacaoğlan şiirlerinin tamamını 4 + 4 + 3 yahut 6 + 5 = 11’li veya 4 + 4 = 8’li hece kalıbıyla yazmıştır. Yine diğer halk şairleri gibi bir şiirde değişik duraklı aynı hece kalıbını kullanmak Karacaoğlan’ın nazmındaki yaygın şekil kusurlarından biridir. Daha çok yarım kafiye kullanması, aralarında küçük farklar bulunan mısra ve dörtlükleri değişik şiirlerde tekrar etmesi şairin diğer bir kusuru olarak görünmektedir. Şiirlerinde yer yer Arapça ve Farsça kelimelere rastlanmakla beraber şiirlerini günümüzde de kolayca anlaşılan sade bir Türkçe ile yazmıştır.

Halk şiirinde başlı başına bir ekol olan Karacaoğlan XVII. yüzyıl şairlerinden Âşık Ömer, Kayıkçı Kul Mustafa ve Gevherî, daha sonraki yüzyıllarda Dadaloğlu, Ruhsatî, Dertli, Bayburtlu Zihnî ve Seyrânî başta olmak üzere pek çok şairi etkilemiş ve bu şairler tarafından taklit edilmiştir. Daha yakın devirde ise Rıza Tevfik Bölükbaşı, Faruk Nafiz Çamlıbel, Necip Fazıl Kısakürek ve Cahit Külebi’nin bazı şiirlerinde Karacaoğlan’ın etkisi görülür.

Karacaoğlan ve şiirleri üzerinde ilk ciddi çalışmayı Sadettin Nüzhet Ergun Halk Şairleri: Karacaoğlan adlı eseriyle yapmıştır (Konya 1927). Bu çalışmada Karacaoğlan’ın 273 şiirini yayımlayan Sadettin Nüzhet, daha sonra Karacaoğlan: Hayatı ve Şiirleri adıyla bu eserin genişletilmiş baskılarını yapmıştır (18. bs., İstanbul 1963). Karacaoğlan ve şiirleri üzerinde çalışan, tematik inceleme ve tahlilde bulunan, şiirlerinden değişik hacimlerde derleme ve seçme yapan pek çok araştırmacı arasında (bk. Sefercioğlu, bibl.) önemlileri M. Fuad Köprülü, Cahit Öztelli, M. Necati Karaer ve Müjgân Cunbur’dur.

Şiirlerinin önemli bir kısmı günümüzde halk türküsü olarak okunan ve efsanelere de konu olan Karacaoğlan (Yaşar Kemal, s. 114-198) yakın dönemlerde halk için yazılmış romanların kahramanı olarak yer almıştır (Selâmi Münir Yurdatap, Karacaoğlan ile Karacakız, İstanbul 1939; Râsih Yukay, Karacaoğlan ile Benli Kız, İstanbul 1943; Muharrem Zeki Korgunal, Büyük Halk Şairi Karacaoğlan’ın Aşk Maceraları, İstanbul 1972; Abdullah Toroslu, Karacaoğlan, Ankara 1979). Şairin hayatı bir filme de konu olmuştur (Atıf Yılmaz, “Karacaoğlan’ın Kara Sevdası”, 1959).

BİBLİYOGRAFYA

Surnâme-i Hümâyun, TSMK, Hazine, nr. 1344, vr. 54^a-55^b.

Latîfî, Tezkire, s. 83.

Âlî Mustafa, Mevâidü’n-nefâis fî kavâidi’l-mecâlis, İstanbul 1956, s. 67-68.

Mecmua, Viyana Millî Ktp., Cad. Vindob. 437, vr. 129^a-139^b.

Sadettin Nüzhet Ergun, Halk Şairleri: Karacaoğlan, Konya 1927 (bu araştırma üzerine M. Fuad Köprülü’nün tanıtma ve tenkidi: “Sadeddin Nüzhet: Halk Şairleri. İkinci Kitab [Karacaoğlan]”, TM, II [1928], s. 502-505).

Cahit Öztelli, Karacaoğlan: Hayatı, Sanatı, Şiirleri, İstanbul 1952.

M. Fuad Köprülü, Türk Sazşâirleri, Ankara 1962, s. 317-331.

W. Radloff, Proben der Volkslitteratur der Nördlichen Türkischen Stämme, VII. Theil, Die Mundarten der Krym, Leipzig 1965, s. 297-323.

Yaşar Kemal [Göğceli], Üç Anadolu Efsanesi: Köroğlu’nun Meydana Çıkışı, Karacaoğlan, Alageyik, İstanbul 1967, s. 105-198, 262-314.

Mustafa Necati Karaer, Karacaoğlan: Hayatı, Sanatı, Şiirleri, İstanbul 1973.

Sıtkı Soylu, Karacaoğlan: Sözlük, Bibliyografya, Deyişât, Etnografik ve Topografik Bilgiler, İçel 1974.

Halide Cihangirkızı, Karacaoğlan’ın Hayatı ve Yaratıcılığı, Bakü 1974.

İlhan Başgöz, Karacaoğlan, İstanbul 1977.

Ali Rıza Yalman, Cenupta Türkmen Oymakları (haz. Sabahat Emir), Ankara 1977, I-II, tür.yer.

Şükrü Elçin, Halk Edebiyatı Araştırmaları, Ankara 1977, s. 297-324.

Klaus-Detlev Wannig, Der Dichter Karaca Oğlan, Freiburg 1980 (kitabın tanıtımı için bk. Abdurrahman Güzel, “Klaus-Detlev Wannig, Der Dichter Karaca Oğlan. Studien zur türkischen Liebeslyrik. Studien zur Sprache, Kultur and Geschichte der Türk völker, Band I. Freiburg 1980, XII + 737 s.”, TDl., sy. 423 [1987], s. 204-209).

Nejat Sefercioğlu, Karacaoğlan Bibliyografyası, Ankara 1981.

Karacaoğlan: Bütün Şiirleri (Dergâh Yayınları), İstanbul 1982.

Müjgân Cunbur, Karacaoğlan: Şiirler, Ankara 1985.

II. Uluslararası Karacaoğlan ve Çukurova Halk Kültürü Sempozyumu, Adana 1993, s. 3-191.

Öner Yağcı, Sevdanın Ozanı Karacaoğlan ve Şiirleri, İstanbul 1996, s. 31-36.

Nurettin Albayrak, Karacaoğlan, İstanbul 1998.

Fevziye Abdullah Tansel, “Millî Edebiyat Devri Şiir Sahasında Âşık Tarzı Tesirleri”, Ülkü, sy. 74, Ankara 1939, s. 155-166; sy. 75 (1939), s. 247-256; sy. 76 (1939), s. 352-355; sy. 77 (1939), s. 445-449; sy. 78 (1939), s. 529-540.

a.mlf., “Karaca Oğlan”, TA, XXI, 258-259.

Ahmet Kutsi Tecer, “Karacaoğlan’a Yeni Bir Bakış I: Karacaoğlan’ın Zamanı”, İstanbul: Sanat-Edebiyat Dergisi, I/10, İstanbul 1954, s. 6-9, 50.

A. Saim Emirmahmudoğlu, “Karacaoğlan’ın Yaşadığı Yüzyıl Üzerine”, TFA, sy. 334 (1977), s. 7985-7986; sy. 335 (1977), s. 8006-8007; sy. 336 (1977), s. 8045-8046; sy. 337 (1977), s. 8060-8061; sy. 338 (1977), s. 8097-8098.

a.mlf., “Karacaoğlan Üzerine Yapılan Yanlışlıklar”, a.e., sy. 345 (1978), s. 8288-8291; sy. 346 (1978), s. 8325-8329.

Mustafa Kutlu, “Karacaoğlan”, TDEA, V, 160-164.