Kırık Pencere (İbrahim Kocabey)

Kırık Pencere İbrahim Kocabey KİTAPYURDU DOĞRUDAN YAYINCILIK (KDY)
Ahşap penceresi sokağı görürdü bizim evin.
Lambaları yaz kış yanmayan,
yolları çamurdan, top koşturduğumuz sokağı.
Çok sabahlamışlığım var o pencerede,
Çok ıslanmışlığım ve tabii…
Su yemekten çürümüş pervazı mâni olamazdı
soğuğa ne de içeri sızan yağmur damlalarına.
Macunu dökülmüştü camlarının, kırıktı bir kanadı.
Bazen yazın gelmesini beklerdim bir an önce,
bazen babamın işten dönmesini.
Saatlerce ağlardım bazen de o pencerede,
Ufacık yüreğimde taşıdığım onca çileye ve çaresizliğime.
İnsanın en değerli uzvu gözleridir, derler ya hani!
Evlerin en önemli yeri penceresidir işte.
Dışarı bakan, hayatı gören gözleridir evlerin penceresi.
Bizim evin bir gözü kördü…
Gece çöküp bütün lambalar sönünce
tarifi olmayan bir acı sarardı bizim evi,
Derinlerden duyulan inilti sesleri dolardı odalara:
Iıhh!.. Iııhhh!..
O zamandan beri uyuyamam ben geceleri.
Ne zaman gözlerimi kapatacak olsam
O ağrılı, o ürkütücü, o çaresiz sesleri duyar gibi olurum.