MERGĪNÂNÎ, Burhâneddin

Mâverâünnehir’de Fergana bölgesine bağlı Mergīnân şehrinin Riştân köyünde doğdu. Hz. Ebû Bekir’in soyundan olup çeşitli âlimler yetiştiren bir aileye mensuptur. Leknevî, el-Hidâye’nin matbu nüshasının başına koyduğu biyografide Mergīnânî’nin 8 Receb 511’de (5 Kasım 1117) doğduğuna dair bir rivayet nakleder. Ziriklî’nin verdiği 530 (1136) yılının, Mergīnânî’nin kendilerinden ders aldığı hocaları Sadrüşşehîd’in 536 (1141-42), Necmeddin en-Nesefî’nin 537 yılında öldükleri dikkate alındığı takdirde yanlış olduğu anlaşılır.

Mergīnânî, Şemsüleimme es-Serahsî’den ders alan anne tarafından dedesi Ebû Hafs Ömer b. Ali ez-Zenderâmasî, Necmeddin en-Nesefî, Sadrüşşehîd, Alâeddin es-Semerkandî’nin öğrencisi Ziyâeddin Muhammed b. Hüseyin el-Bendenîcî, Şemsüleimme es-Serahsî’nin öğrencisi Osman b. Ali el-Bîkendî, Ebû Muhammed Ziyâeddin Sâid b. Es‘ad el-Mergīnânî ve Kıvâmüddin Ahmed b. Abdürreşîd el-Buhârî gibi hocalardan okudu. Başta fıkıh olmak üzere hadis, tefsir, Arap dili ve edebiyatı alanlarındaki bilgisiyle tanındı. Kaynaklarda “imam, hâfız, muhakkik” gibi sıfatlarla anılmakta, çağdaşları Kādîhan, Burhâneddin Mahmûd b. Ahmed el-Buhârî, Zahîrüddin Muhammed b. Ahmed el-Buhârî ve Ahmed b. Muhammed el-Attâbî gibi âlimler tarafından ilmî dirayeti dile getirilmektedir. Taşköprizâde, kendisini Hanefî mezhebi içerisinde ashâb-ı tercîhten sayarken Leknevî onun mezhepte müctehid kabul edilmesinin daha doğru olacağını, son dönem Osmanlı âlimlerinden Seyyid Bey ise kitaplarının meselede müctehid olduğuna şahitlik ettiğini belirtmektedir. Mergīnânî’nin öğrencileri arasında oğulları Celâleddin Muhammed ve Nizâmeddin Ömer yanında Şemsüleimme el-Kerderî, Celâleddin Mahmûd b. Hüseyin el-Üsrûşenî ve Taʿlîmü’l-müteʿallim müellifi Zernûcî gibi âlimler bulunmaktadır. 14 Zilhicce 593’te (28 Ekim 1197) vefat eden Mergīnânî Semerkant’ta defnedildi.

Mergīnânî, el-Hidâye’de fıkıh konularının tasnifiyle ilgili olarak önceki Hanefî hukukçularının sistematiğine bağlı kalmakla birlikte zaman zaman farklı düzenlemeler de yapmış, meselâ nafakaya dair hükümler nikâh bölümünde ya da müstakil bir bölüm halinde ele alınırken Mergīnânî bu konuya talâk kısmında temas etmiştir. Onun diğer hukukçulardan farklı görüşler benimsediği de görülmektedir. Kocanın iktidarsızlığı durumunda söz konusu edilen bir yıllık bekleme süresinde güneş takviminin esas alınması gerektiği şeklindeki görüşe karşılık (Serahsî, V, 101) Mergīnânî ay takvimini dikkate almıştır (el-Hidâye, II, 27).

Eserleri. 1. Bidâyetü’l-mübtedî (Kahire 1355/1936). Muhammed b. Hasan eş-Şeybânî’nin el-Câmiʿu’ṣ-ṣaġīr’i ile Kudûrî’nin el-Muḫtaṣar’ında mevcut meselelerin bir araya getirildiği eseri Ebû Bekir b. Ali el-Hâmilî en-Naẓmü’l-mens̱ûr (Dürrü’l-mühtedî ve ẕuḫrü’l-muḳtedî) adıyla nazma çekmiş, Ebû Bekir el-Haddâd bu manzumeyi Sirâcü’ẓ-ẓalâm ve bedrü’t-tamâm adıyla şerhetmiştir (Süleymaniye Ktp., Lâleli, nr. 1051; ayrıca bk. Suppl., I, 646). 2. el-Hidâye* (Kahire 1282; nşr. Muhammed Muhyiddin Abdülhamîd, I-IV, Kahire 1385/1966). Müellifin Bidâyetü’l-mübtedî üzerine yaptığı bir şerh olup Hanefî mezhebinin en tanınmış ve en çok güvenilen metinlerinden biridir. Üzerinde pek çok şerh, hâşiye ve ihtisar çalışması yapılan kitap çeşitli dillere çevrilmiştir. 3. Muḫtârât (muḫtâr)ü’n-nevâzil. Fıkha dair olan eserin ibadetlerle ilgili bölümü Mahmûd Muhammed İsmâil tarafından Medine el-Câmiatü’l-İslâmiyye külliyyetü’ş-şerîa’da yüksek lisans tezi olarak neşre hazırlanmıştır (1414/1994; eserin bazı yazma nüshaları için bk. Süleymaniye Ktp., Giresun Yazmaları, Tüyatok, nr. 3604; Ayasofya, nr. 92, 1421, 1422, 1423; Bağdatlı Vehbi Efendi, nr. 505; Çorlulu Ali Paşa, nr. 255; Esad Efendi, nr. 970). 4. et-Tecnîs ve’l-mezîd fi’l-fetâvâ. Klasik fıkıh kitaplarının sistematiğine sahip, vâkıât türü hacimli bir eserdir (bazı yazma nüshaları için bk. Süleymaniye Ktp., Süleymaniye, nr. 587; Karaçelebizâde Hüsâmeddin, nr. 194; Şehid Ali Paşa, nr. 913; Damad İbrâhim Paşa, nr. 680, 681; Lâleli, nr. 832). 5. Kitâb fi’l-ferâʾiż (Süleymaniye Ktp., Reşid Efendi, nr. 380, vr. 89^b-90^a; Kayseri Râşid Efendi Ktp., Râşid Efendi, nr. 26170). 6. Kitâbü’l-Ḥac (Menâsikü’l-ḥac). Kaynaklarda Mergīnânî’nin hacca dair bir eserinden söz edilmekte olup çeşitli fıkıh kitaplarının hacla ilgili bölümlerini bir araya getiren bir mecmuanın içerisinde bu adla yer alan metnin (Süleymaniye Ktp., Esad Efendi, nr. 942, vr. 21^b-54^b), yapılan karşılaştırmada hac konusunda müstakil bir kitap değil el-Hidâye’nin “Kitâbü’l-Hac” bölümünden ibaret olduğu görülmüştür. 7. Kifâyetü’l-müntehî. Müellif, Bidâyetü’l-mübtedî’ye şerh olarak başladığı bu eserin yaklaşık seksen cüzlük bir hacme ulaşması ve çok dağınık olması sebebiyle okuyucuyu bıktıracağından endişe ederek çalışmasını tamamlamaktan vazgeçmiş ve daha kısa bir şerh olan el-Hidâye’yi kaleme almıştır. Mergīnânî, el-Hidâye’de ayrıntısına giremediği bazı meseleler için bu şerhe atıfta bulunur. Süleymaniye Kütüphanesi’nde (Âşir Efendi, nr. 129; İzmir, nr. 166; Yazma Bağışlar, nr. 3546) bu adla kayıtlı olan eserin gerçekte el-Hidâye olduğu tesbit edilmiştir. Kaynaklarda Mergīnânî’nin el-Mezîd fî fürûʿi’l-Ḥanefiyye, Münteḳa’l-merfûʿ, Neşrü’l-meẕheb ve Şerḥu’l-Câmiʿi’l-kebîr isimli kitaplarının olduğu da belirtilmektedir.

Bazı yeni araştırmalarda Mergīnânî’nin Süleymaniye Kütüphanesi’nde (Nâfiz Paşa, nr. 302) Muḫtârü’l-fetâvâ adında bir eserinin bulunduğu söylenmekteyse de (Kavakcı, s. 134) söz konusu eser ona ait olmayıp Abdullah b. Mahmûd el-Mevsılî’nin el-Muḫtâr li’l-fetvâ isimli kitabıdır.

BİBLİYOGRAFYA
Burhâneddin el-Mergīnânî, el-Hidâye, İstanbul 1986, I, 1-11; II, 27; Serahsî, el-Mebsûṭ, V, 101; Zehebî, Aʿlâmü’n-nübelâʾ, XXI, 232; Kureşî, el-Cevâhirü’l-muḍıyye, II, 627-629; İbn Kutluboğa, Tâcü’t-terâcim fî men ṣannefe mine’l-Ḥanefiyye (nşr. İbrâhim Sâlih), Beyrut 1412/1992, s. 148; Taşköprizâde, Miftâḥu’s-saʿâde, II, 263-266; a.mlf., Ṭabaḳātü’l-fuḳahâʾ (nşr. Ahmed Neyle), Musul, ts., s. 9, 101; Leknevî, el-Fevâʾidü’l-behiyye, s. 141-144; M. Seyyid Bey, Usûl-i Fıkıh, İstanbul 1333, I, 59, 245; Brockelmann, GAL, I, 466-469; Suppl., I, 644-649; Ziriklî, el-Aʿlâm, V, 73; Yusuf Ziya Kavakcı, XI ve XII. Asırlarda Karahanlılar Devrinde Māvarā’ al-Nahr İslâm Hukukçuları, Ankara 1976, s. 131-135; J. Schacht, İslâm Hukukuna Giriş (trc. Mehmet Dağ – Abdülkadir Şener), Ankara 1977, s. 289; Hayreddin Karaman, İslâm Hukuk Tarihi, İstanbul, ts. (İrfan Yayınevi), s. 135; Ali Rıza Karabulut, Kayseri Râşid Efendi Kütüphanesindeki Türkçe-Farsça-Arapça Yazmalar Kataloğu, Kayseri 1982, s. 270; Ahmet Özel, Hanefi Fıkıh Âlimleri, Ankara 1990, s. 45-47, 55, 57-58, 63, 64, 68; Y. Meron, “The Development of Legal Thought in Hanafi Texts”, St.I, XXX (1969), s. 92-93; a.mlf., “Marghīnānī, His Method and His Legacy”, Islamic Law and Society, IX/3, Leiden 2002, s. 410-416; Hüseyin Kayapınar, “Merğinânî ve Eseri Hidâye”, Diyanet Dergisi, XXII/2, Ankara 1986, s. 36-41; Rahmi Yaran, “Hidâye Tercümeleri”, MÜİFD, sy. 16-17 (1998-99), s. 174-193; Murtaza Köse, “Ferganalı Bir Hukukçu Mergınani ve Hidaye Adlı Eseri”, Atatürk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, sy. 17, Erzurum 2001, s. 345-363; Heffening, “Merginânî”, İA, VII, 761-762; Murtazâ Dihkān, “Burhânüddîn Buḫârî Merġīnânî”, Dânişnâme-i Cihân-ı İslâm, Tahran 1376, III, 282-283.