Önce Zambakları Çaldılar Uykularımızdan (Nuray Alper)

Önce Zambakları Çaldılar Uykularımızdan Nuray Alper AKÇAĞ YAYINLARI
Can yurdunun müptelâ kılındığı seyir hâli. Ve kalem ile kelâmın idrakini kaybederek elleri meçhule itekleyişi şiir. Çocukluğumun hasret yüklü bakışı, gençliğimin lirik duası, olgunluk çağımın bestelenmemiş gül yaprağı, ömrümün sükût aralığı… Tutunup rüzgârların eteğine, asırlar öncesine giderek dervişan meclisine girişim ve kalbimi Lübabe direğinde neşredişim. Hece hece bürüdüğüm örtü şiir; baharı hicra, sirâcı gece. İçimin kıyılarında gezinerek büyüyen Hû sesi. Yağmurun gözyaşlarını yangına dönüştüren azuhâlim ve tennureler eteklerinde seyre daldığım arş. Aşk.

Bugün yokluğa inat varlık emekler beni
Tuttuğum her zambağın yüreğinde yara var
Hatıram ki baş eğmiş, sarar gibi gölgeni
Ömrüm O’nun yolunda kanayan bir an kadar.